Özgürlüğün peşinden koşan en son devlet adamı, Londra Belediye Başkanı Ken Livingstone. Süper kentlerin yükselişi ulus-devleti tehdit mi ediyor?

Şangay’ın 20 milyonu geçen bir nüfusu var. Mexico City’nin, kentsel yayılım ile bir başka 20 milyonu barındırdığı tahmin ediliyor. Mumbai de aynı durumda.

Bu kentler, birçok endüstrileşmiş ülkeden daha büyükler ve kırsal kesimdeki işçileri sömürerek, başdöndürücü bir hızla büyümeye devam ediyorlar.
Sosyoloji Profesörü Richard Sennett, bu kentlerin büyümesinin, içinde bulundukları ülkeyle ilişkilerini değiştirdiğine inanıyor. Kendisi, kentlerin genişlemesi hakkında araştırma yapan akademisyenlerden biri.

Ekonomik olarak, dünyanın büyük kentlerinin birçoğu, diğer büyük kentlerden gelen ana sermaye akışı ile, kendi ulus-devletlerini çoktan boşamış durumdalar.

Prof. Sennett, “Londra için en önemli yer New York ve New York için Londra ve Tokyo” diyor. “Londra, kendisinden ve New York’tan oluşan bir ülkeye bağlı.”

Bu çılgın yenilenme ve altyapıdaki genişlemeyi düzenleme ihtiyacı kentlerin yetki ve gücünün sürekli artmasına sebep oluyor.

Şangay’ın çok fazla gücü ve özerkliği var. Şangay, Çin’in sınırları içinde yalnız coğrafi olarak bulunan, fiilen özerk bir şehir-devlet olarak tanımlanabilir. Ve Perşembe günü Londra belediye başkanı Ken Livingstone planlama, iskan ve çevre konularında yeni pekçok yetkiyle donatıldı.

“Singapur’daydım ve ne kadar başarılı olduğunu gördüm. Tümüyle bağımsız bir şehir devletinden daha azının, programa koyulmuş kendi dış işleri ve savunma politikalarıyla kayıp bir fırsat olduğunu düşünüyorum.” diyor Ken Livingstone

Bay Livingstone’ın görevi için, önce Muhafazakar Partiden daha sonra İşçi Partisinden iki defa aday olmuş olan Ivan Massow, uzun süre, başkentin “ulusal pastadan adil bir pay” alması için kampanya yapmıştı.

Metro hattını kurmak için 2 milyar Pound harcanacak. 2012 Olimpiyatlarının sonucunda 1,5 milyar kazanç elde edilecek. Londralı’lar, İngiltere’nin kalanına her yıl 20 milyar Pound destek oluyorlar.

Kardeş Şehirler
Pekçok İngiliz, Londra’yı garip şekilde yabancı buluyor. Londra merkezli medyanın ise ülkenin kalanını, başkentteki hayatın prizmasından görme eğilimleri var.

İngiltere’de başka yerlerde, Liverpool – özellikle 1980’lerde şehrin Margaret Thatcher ile savaşı sırasında – Manchester ve Newcastle gibi şehirlerde uzun süren özgürlük fantazileri olmuştur.

Prof. Sennett’a göre Londra ve diğer İngiliz kentleri arasındaki eşitsizlikler daha da artacak. Ekonomik ve demografik genişleme ile yakında Londra’nın Sheffield ile Şangay’dan daha çok; veya Preston ile Paris’ten daha çok ortak noktasının olduğunu kabul etmek giderek zorlaşacak.

Bu, Avrupa’nın; Antik Yunan’dan, Rönesans İtalya’sına ve 1870’ler öncesi Almanya’sına uzanan kent devletleri geleneğinin yankısı.

Prof. Sennett, şişmiş kentler arasında dolaşan göçmenlerin, ölesiye girşimci sınıfının çarpıcı bir resmini çiziyor. Şangay’dan Londra’ya ordan New York’a taşınıyorlar. Bu insanların çoğu, kaldıkları şehrin dışındaki ülkeye karşı kararsız bir davranış içindeler ve herhangi bir bağlılık hissetmiyorlar.

Fakat umut etmek için; 7 Temmuz bombalamalarına karşı oluşan milliyetçi duygu gibi bazı işaretler de var.

Prof. Sennett şu sonuca varıyor. “İnsanların ulusal birlik olmadan yapabileceklerini sanmıyorum. Bu durum, kültürel olarak sürdürülemez.”