Venedik'e ilk kez geliyorum. Uçaktan iner inmez bir türlü kendi gözlüklerimi takamadım. Gözümde çerçevesiz, tel bir gözlük vardı. Thomas Mann'ın 'Venedik'te Ölüm' romanının kahramanı Von Eschenbach'ın taktığı gözlük.

Siyah, parlak gondollara da Thomas Mann gibi baktım, bu yüzden de binemedim, binmedim...

Garanti Bankası'nın sponsorluğunda gerçekleştirilen 52. Venedik Bienali'ni görmeye geldim. Çağrılı olarak.

Türkiye Pavyonu'nun küratörü, sanat çevresinin yakından tanıdığı bir ad: Vasıf Kortun. O da Hüseyin Alptekin'i seçmiş.

Hüseyin Alptekin, çalışmasında Gürcistan'daki lokanta düzeninden etkilendiğini belirtiyor.

Büyük bir salon yerine daha mahrem kalabileceğiniz, küçük odalar. Dertleşebileceğiniz, sırlarınızı başkalarına duyurmadan anlatabileceğiniz, aşkınızı fısıldayabileceğiniz küçük odalar.

Odaların duvarlarındaki ekranlarda sürekli fotoğraflar geçiyor.

Bir odada gördüklerim bana çok ilgi çekici geldi: Cihangir'de çöp toplayan bir zenci. Bir yoksulun, bir İstanbul lümpeninin görsel güncesi.

Venedik Bienali, elbette şehre sanatsal bir damga vuruyor. Güneş altında uzun kuyruklar, sanata gösterilen sevgi ve saygının, tutkunun ispatı.

Konukları Garanti Bankası Genel Müdürü Ergun Özen ile Genel Müdür Yardımcısı Nafiz Karadere ağırlıyor.

Ergun Özen, bankacıların kültürel etkinliklere, bienallere yardım etmesi gerektiğini belirtirken, Garanti Bankası'nın ileriye dönük yatırımlarından, projelerinden de söz ediyor.

Küratör Vasıf Kortun, Türkiye Pavyonu'nun ana binada yer almasının önemli olduğunu söylüyor. Ona göre; Türk sanatçılar, artık her yerde biliniyor, tanınıyor. Hepsi sanatsal dolaşım içinde. Bu nedenle Türkiye pavyonu olmadan bir Bienal düşünülemezdi. Sanatçı Hüseyin Alptekin için de şöyle diyor: "O, kendi kuşağının en iyilerinden biridir."

Vasıf Kortun, ayrıca İstanbul Kültür Sanat Vakfı'nın düzenlediği İstanbul Bienali'nin de Türk sanatının ve sanatçısının sanatsal dolaşımında büyük etkisi olduğunu, İstanbul'daki Bienal için Financial Times'ta, Herald Tribune'de çıkan yazıların tanınmamız açısından yerine getirdiği işleve değiniyor.

52. Venedik Bienali'nin sloganı şu: "Duygularınla düşün, aklınla hisset."

Bu yılın küratörü Robert Storr.

Sanırım ömrümde bu kadar çok su üstünde kalmadım. Vaporetto'lardan inmiyorum.

Dar sokaklar, dar kanallar, bir şehrin insana yansıyan yüzünü gösteriyor.

İnsanlar, bunca turist akınından pek memnun değiller gibi görünüyor. Gerçekten de insan kendini yabancı, kozmopolit bir coğrafyada yaşıyormuş gibi hissediyor.

Zalim tarihin, geçmişin bu zengin şehri için neler yazdığını birkaç cümleyle anacağım.

Güvercinleriyle ilgili notları da yazılarımda eksik bırakmayacağım.

Venedik'te yeni açılan Hilton Oteli'nin loş lobisinde yazıyorum yazımı. Şık espresso fincanımın içinde, "Illy collection for Bienalle 1997" yazılı.

Sanatın hayatın içinde olduğunu bir kez daha anımsatmalıyım.

Venedik, bir yazıyla bitmeyecek.