İstanbul son zamanlarda o kadar ilginç bir şehir haline geldi ki, artık çekilmez oldu. İstanbul’a gelmeyen ya da gelemeyenler bir pişman, içerisinde yaşayanlar bin pişman.

Dünyanın hiçbir yerinde bir insanın iş yerine gitmesi için üç bazen dört saat şehiriçi yolculuk yaptığı bir yer yoktur.

İstanbul’u bu hale getirenler kimler?

Öncelikle, İstanbul’u yönetmek için güzel şeyler vaat ederek Belediye Başkanı seçilip, vaat ettikleri şeyleri yapmayan ve şehri iyi idare etmeyen başkanlar. Günümüzden geriye doğru gittiğimizde Kadir Topbaş, Ali Müfit Gürtuna, Recep Tayyip Erdoğan, Nurettin Sözen, Bedrettin Dalan, ihtilal başkanları ve öncekiler.

İstanbul dünya şehri ama, yönetenler o kafada olmadı. İstanbul ve çevresinde pamuk yetiştirilmediği halde İstanbul’un içerisine 24 tane iplik fabrikası yapılmasına izin verildi. Batılı devletlerde büyük alışveriş merkezleri ve süper marketler şehir dışına yapıldığı halde, İstanbul’da şehrin en işlek ve trafiğini tıkayacak yerlerine yapılmasına izin verildi.

İstanbul merkezinin bahçesi sayılabilecek yerler oy ve rant uğruna yağmaya açıldı, işgallere göz yumularak yeni yeni varoş kentler, hatta yeni ilçeler oluşmasına göz yumuldu.

Anadolu’dan yorganını sırtlayıp İstanbul’a ekmek parası kazanmaya gelenler, yatırımlar Anadolu’ya kaydırılmak suretiyle önlenmedi. Bu insanlar başlarını sokacak barınaklar yapmak için Hazine arazilerini işgal ederken, “Dur orası devletin” diyen olmadığı gibi, en azından “Madem ev yapacaksın, şu plana göre yap” deyip şehrin geleceği planlanmadı.

Metrobüs mü, tercihli yol mu?

Dünyanın ilk ve en kısa metrosunun yapıldığı İstanbul’da (Karaköy-Tünel) bu faaliyetlere zamanında başlanmadı. Şimdilerde parke taşı, alt geçit, üst geçit ile park ve bahçe tanzimine önem verildiği için, ulaşım faaliyetlerine önem verilmiyor.

Metrobüs denilen bir hat yapıldı. Nasıl bir mimarlık yönetimi ise, gelecek otobüsün nereden ve nasıl döneceği dikkate alınmadığından şimdi metrobüs yerine körüklü otobüslerin çalıştığı tercihli yol konumuna geldi. Ona da şükür; toplu taşıma işinde minibüslerden daha faydalı.

Bu tercihli hale getirilen yola eğer otobüsler gelmeyecekse, oraya ray döşeyip o yolu Silivri’ye kadar uzatmanın mümkün olduğunu buradan ilgililere hatırlatalım.

Evet İstanbul’da yaşamak artık ömür tüketmeye başladı. Sabahleyin evinizden çıkıp en az iki saat sonra iş yerinize vardığınızda işinizde ne kadar başarılı olursunuz? Bu durum insanı ruh hastası edip çıldırtmaktan başka bir şey yapmıyor.

İşkenceyi hafifletin
Trafik sıkışıklığının nedenleri belli. Düzensiz gelişen bir şehir. Gerekli gereksiz tamir ve bakımların sürdüğü ana arterler. Geceleri yapılması gerekirken, gündüzleri trafiğin yoğun saatlerine denk gelen çalışmalar. Dünyanın hiçbir yerinde görülmediği halde, kamyon, TIR, damperli araçlarla otobüslerin fink attığı bir şehir. Trafik ışık ve işaretlerine uymayan bir sürü maganda. Son zamanlarda türeyen fırdöndülü ve tepe lambalı kim olduğu, ne olduğu belli olmayan araçlar.

İşte bunların tümü bir araya gelince, insan kendini işkence odasında sanıyor. Bu sıkıntılarla saçını başını yolarak kel kalan birçok insan var. İnsanlar işine yorgun başladığı için zaten verim alınamıyor.

Çareyi bulacaklar ise şehrin başında olanlarla, Ankara’da hemen her fırsatta, “İstanbul’a özel statü uygulanmalı” deyip bir türlü uygulamayan siyasiler.

Mesaileri mi ayarlayacaksınız, araçları tek-çift diye trafiğe mi sokacaksınız, tamir ve bakımları gecelere yayıp hız mi vereceksiniz, ne yapacaksanız yapın. Bu çileye son veremezsiniz ama, bari biraz hafifletin.

Haydi kolay gelsin.