İtalya'da ve Avrupa'nın birçok şehrinde ışık, renk ve 3. boyutta teknolojik malzemeler ile geliştirdiği teknikle, çalıştığı soyut resimleri, birçok tarihi ve modern yapının iç mekan ve cephelerinde sergilenen Daniele Lorenzo Fumagalli, İtalya'nın Lecco, Brianza şehrinde yaşıyor. Sanatsal deneyimini, somut ya da soyut olarak, teknolojinin ilerlemesi ve sanatın evrimi üzerine deneyleri ile geliştiren Lorenzo ile mimarlık ve soyut resim üzerine bir sohbet gerçekleştirdik.
Beril Alpagut: Bize kendinizden biraz bahsedebilir misiniz? Daniele L. Fumagalli kimdir?
Daniele L. Fumagalli: Daniele Fumagalli sanatın ne olduğunu anlamaya çalışan bir sanatçıdır. Sanatçı olmak çok zor bir şeydir; kafanızda olanla somuta yansıtacağınız her şey birbirine yapışmalıdır. Eser, benim aklımda, duygularla, rüya algılarıyla ya da sıradan olayların oluşmasıyla doğmaya başlar. Ben çevremdeki her şeye çok dikkat ederim, çünkü bazen bir olay benim için bir ana fikir olabilir. Her şeyle, insanlarla, arkadaşlarla ve hayatla oynamayı severim. Bu, benim işimdeki araştırmalarımda ve tecrübelerimde bir müdahaleye dönüşür ve bana yönümü şaşırttırır, kaybolurum.
BA: Sizin soyut resim için önerdiğiniz yenilik nedir?
DF: Ben yeni bir soyut sanat arayışı içindeyken, modern teknolojiyi ve sanatı bir arada kullanabileceğim bir yol denedim. Işık, teknolojik malzemeler ve renkleri birlikte kullanarak yeni bir soyut resim tekniği geliştirdim. 3. boyutta da bu kendini gösterdi ve ışık vazgeçemediğim öğe oldu. Eskiyi görmemezlikten geldiğim yeni bir moda girdim.
Fotoğraflar: www.dlfum.com
BA: Çalışmalarınızı İtalya ve Avrupa'da birçok önemli binada sergilediğinizi görüyoruz. Bina ile resimlerinizi nasıl birleştiriyorsunuz? Mimari bütünlük, cephe, mekan ve resimlerinizi neye göre seçiyorsunuz?
DF: Benim için sanat ve mimarlık ayrılamaz bir bütündür. Sanat ve mimarlık iç içe ve birlikte yaşarlar, birinin yokluğu diğerini ve bütünlüğü etkiler. Mekan, cephe ve ışık-gölge oyunları, bir yapıda sanatla buluştuğunda anlam kazanır ve benim için özellikle 18. yy saraylarında anlam bulur. Ben eserlerimi sergilerken genellikle bu dönem yapılarını çalışırım. Mekandaki ışığı, giriş ve çıkış noktalarını saptar ve bunu resmime yansıtırım. Işık mekanda rijittir, bir noktadan gelip belli bir bölgeyi etkiler ve bu da benim çalışmalarımdaki ışıkla örtüşür. Bir cephede resmimi sergileyeceksem, boyut ve renklerimi, cephenin hareketine ve ışık gölgesine göre seçerim. Yapının bende ne hissettirdiğini her zaman düşünür ve destek için mimarlara danışırım. Kısacası, ben soyut resime uyguladığım ışık ve hareketi cephede ararım ve bir bütün uygulamaya çalışırım.
BA: Video çalışmalarınız da var. Video çekmek, resim yapmak ve ikisi arasında ilişki kurabilmek nasıl oluşuyor?
DF: Ben resim yapmaya başladıktan 3 yıl gibi kısa bir süre sonra video çekmeye başladım. Videoda zamanı işliyorum, hareketi anlatabiliyorum. Hareketle sanatı ifade edebilmek çok öznel, çok bana ait. Bana göre tecrübe devam eden bir süreçtir, çeşitlenerek ilerleyen ve ilginçleşen anlardan oluşur. Bir eser, sadece bir malzemenin işlenmesiyle oluşmaz, daha çok yaratıcılığın sadece başlangıçta yer aldığı bir patikanın meyvesidir. Bu, video oluştururken bana yardımcı olur. Birkaç bölüm olarak düşündüğüm videolarımda, bir metofor oluşturur, onu antitez ile savunurum, böylece süregelen bir deneyim olur. Bu deneyimin seviyesi, benim resimlerimdeki seviyeyle hemen hemen aynıdır.
BA: Geçtiğimiz günlerde bir kitabınız yayınlandı. Kitabınızda, çalışmalarınızı oluştururken ışık, gölge, renk ve teknolojilerini kullandığınızdan bahsetmişsiniz. Eklemek istediğiniz bir şey var mı?
DF: Kitap projesi üzerinde 1 yıl çalıştığım bir proje. Işık ve renk üzerindeki araştırmalarımı ve video çalışmalarımda edindiğim tecrübelerimi bu kitaba aktardım. Benzeri olmayan bir şekilde sunmak istedim çalışmalarımı ve özellikle biyografimi eklemedim. Sadece benim yeniliğimi ve arayışımı göstermek istiyorum, kimliğim çok da önemli değil.
BA: Vakit ayırdığınız icin teşekkürler, umarız Türkiye'de de birçok yapıda çalışmalarınızı görme imkanı buluruz.