Karşıyaka Tren İstasyonu, İzmir'in tarihi ve mutlak korunması gereken alanlarından biri.
Çünkü 150 yıldır, Karşıyakalı'nın buluşma yeridir, bir hoşsohbet mekanıdır.
Çünkü, çocukluk anılarının en güzel yerinde bu istasyon vardır, miniklerde tren sevgisinin temelinin atıldığı yerdir.
Ve de Karşıyakalı'nın sevdası, aşkı, sevgi yüreğidir. Ne mutluluk rüzgarları estirmiştir bu istasyon, ne hüzün ve ayrılık...
Onun için bir kentin kalbidir aynı zamanda...
Yani, ille de görülmesi gereken, geleceğe aktarılması bir görev olan bir sıcak, bir tarihi, bir insanı değerdir.
Oysa şimdi ıssız ve terkedilmiş bir görüntüsü var insanı üzen... Hele o istasyonun coşkulu yıllarını bilenler için...
Geçen gün baktım da, metro çalışmaları yüzünden garip kalmış, yıkılacak gibi; yaşlı ve umutsuz gördüm onu, içim acıdı, oysa ne anılarım yüklü o istasyonda...
Milyonlarca insan gibi...
Karşıyaka'da doğup büyüyenler bilir, bu tarihi tren istasyonu, yıllarca kentin "odak noktası" olmuştur.
Karşıyaka çarşısının bitişi ve sinemalara geçiş noktasıdır o... Yani eğlence merkezine ilk adım...
Hemen çevresinde kurulu çay bahçelerinin yanı sıra o yıllarda çoluk çocuk doluştuğumuz o özel sinemalarla da buluşma merkeziydi aynı zamanda...
70'lerde, henüz Adliye ve Kaymakamlık binaları ortada yokken, o vardı; yan yana duran "Hayal" ve "Beyazıt" Sinemaları'na komşu bölgelerden, birçok mahalleden izleyici taşıyan...
Her gece tıklım tıklımdı sinemalar...
Hayal Türk, Beyazıt ise yabancı film gösterirdi izleyicilerine... Çekirdek çıtlatıp "Cincibir" gazozu içerek, film izlemenin tadına varırdık o yıllar...
Güzeldi, keyifliydi, coşkuluydu.
Ta ki, devlet el koyup, sinemaları yıkarak, kurumlarını buraya taşıyana kadar...
Hiç aklıma gelmedi bir fotoğrafını çekmek o anların...
Peki istasyona komşu olan, yıllarca katlı otopark olacak diye bekletilen, sonra yıkılan, şimdi ise dolmuşlara "duraklık" yapan alanın eskiden yemyeşil bir çayır olduğunu biliyor muydunuz?
Ben çok top oynadım orada, çok aşklara tanık oldum.
Şimdi, kat kat binalara teslim olan Bahriye Üçok Bulvarı ise Soğukkuyu'ya kadar yemyeşildi, tarlaydı. Tek katlı, bahçeli evler ve domates, karpuz, patlıcan tarlaları...
Gördünüz mü, Karşıyakalı'nın simgesi olan, bir tren istasyonunu anmak, nerelere getirdi bizleri...
O dönemi bizzat yaşadım. Öyle çok yaşlı da değilim; zira değişim 40 yıl gibi kısa bir sürede olup bitti.
Sadece bu istasyon ayakta kalabildi.
Karşıyaka tutkunu Tufan Atakişi'nin önderliğinde, Karşıyaka Karşıyaka Dergisi ve okur platformu "Karok"un başlattığı bir kampanyayı duydum geçenlerde...
Duyuru şöyle:
"Yapılacak metro sonucu işlevini kaybedecek olan 150 senelik tarihi istasyon binamızın "Karşıyaka Müzesi" olmasını istiyoruz. Karşıyaka'mızın, maalesef, geçmişini ifade edecek bir Kent Müzesi bulunmamaktadır. Oysa ilçemizde, geçmişteki yaşamı, eğitim, kültür, sanat ve spor tarihini anlatacak, Karşıyaka Tarihi ile ilgili her türlü bilgi, belge ve objelerin yer alacağı bir Kent Müzesi'nin kurulması zorunlu hale gelmiştir. İşte bu gereklilik karşısında oluşturulacak Karşıyaka Kent Müzesi için en uygun mekan Tarihi Karşıyaka Tren İstasyonu binasıdır. Bu binanın müze olarak Karşıyakamıza kazandırılması için çalışmalara başlayalım."
Yürekten destekliyorum bu dilekleri... O bölgenin geçmişini bilen ve yaşayan biri olarak...
150 yıla tanıklık eden istasyon binası, Kent Müzesi için kaçırılmaz bir fırsattır.
Bu tarihi mekanı, uyduruk nedenlerle, atıl halde bırakmak ya da değerini bilmeyen kişilere, kent düşmanlarına "çay bahçesi"ne dönüştürmesi için vermek, bir anılar cinayetidir bana göre...
Karşıyaka'nın bir Kent Müzesi'ne ihtiyacı vardır, ona yakışan da bu tarihi istasyondur.
Çünkü, Karşıyaka tarihi adına, elde avuçta bir o kaldı, diğerleri ev sahipleri ve müteahhitlerin arsızlığı sonucu yok olup gitti.
O halde, haydi hep birlikte, Karşıyaka'ya değer kazandıracak bir girişime sahip çıkalım.
Sonradan pişman olmadan... Ağzı sulanan tarih düşmanlarına fırsat vermeden...