Heykel sanatçısı Maria Kılıçlıoğlu’nun son kişisel sergisi, Galeri Baraz’da sürüyor. Bulgaristan’da doğan ve babasının mesleğini seçen sanatçı, 25 yıldır İstanbul’da yaşıyor. Masal dünyasından karakterleri konu etmeyi seven Kılıçlıoğlu, daha önce “Alis Harikalar Diyarında”dan esinlenerek bazı heykeller yapmıştı. Sanatçı, son sergisinde ağırlıklı olarak Pinokyo temasını ele aldığı heykellere yer verdi.

Bronz döküm tekniğiyle üretilmiş 20 heykelin yanı sıra dört de resmin yer aldığı sergide, Pinokyolar dışında evrenin farklı boyutlarına işaret eden heykeller dikkat çekiyor. Genellikle kitaplar sergilere eşlik eder ama bu sergi, Artist tarafından yayımlanan kapsamlı bir Maria Kılıçlıoğlu kitabına eşlik ediyor. Önsözünü Gülseli İnal’ın yazdığı kitap, sanatçının yaşamı ve eserleri hakkında kapsamlı bilgi veriyor.

'Kişiliğimiz yok olmuş’
Kariyerinin başında taşla çalışmayı deneyen fakat kendisine daha uygun bulduğu ve ölümsüzlüğü simgelediği için bronzu tercih eden sanatçı, Pinokyo’nun kendisi için anlamını şöyle anlatıyor:

“Pinokyo temasını işlememin nedeni, ruhumuzun özgür kalabilmesi için çocuklaşmamız gerektiğine inanmam. Küçükken 'Pinokyo’yu okurken çok ağlamıştım. O hiç kötü değil; kendi kişiliği, benliği var ama onu yok etmek, onu kötü biri yapmak istiyorlar. Bu örnekte olduğu gibi insanlar da ruhlarının 'modelleşmesine’ izin vermemeli. Oysa herkesin yedikleri, giydikleri birbirinin kopyası; kişiliğimiz yok olmuş. Eskiden herkesin kişiliği giyimine yansırdı”.

Heykel eğitiminin çocuk yaşta başlaması gerektiğini belirten Maria Kılıçlıoğlu, parklarda devlet büyüklerinin heykelleri kadar çocukların seveceği karakterlerin heykellerine de yer verilmesinin onlara heykel sevgisini aşılayabileceği görüşünde.

Heykele taş atan çocuklar
60’a yakın kişisel sergi açan sanatçı, her gün üşenmeden her kesimden insana heykeli sevdirmeye çalıştığını söylüyor. Bu arada ilginç bir anısını aktarıyor:

“Bir tarihte çöp toplayıp o çöplerden heykel yaptık. Çocuklar gelip o heykeli taşlamaya başladı. Niye taş atıyorsunuz dediğimde bilmiyoruz dediler. Ertesi gün gelin birlikte heykel yapalım dedik, gelip bize yardım ettiler. Biz o heykeli yıkalım dediğimizde ise bu kez onlar buna karşı çıktı. Bir gün içinde bu kadar değişmeleri çok ilginçti”.

Türkiye’de çok yetenekli heykeltraşlar olduğunu belirten Kılıçlıoğlu, genç heykeltraşların özel kurumlar tarafından mutlaka desteklenmesi gerektiğini söylüyor. Sanatçı, “Hayatımın yarısından fazlası burada geçti, heykel için bütün mücadelemi de burada verdim” diyor. “Hep 'Annem Bulgaristan, babam Türkiye’ derim. Türk insanlarının misafirperverliğini kötüye kullanmamak, zihniyetlerini anlamak lazım. Ben de bir yabancıyım ama Türkiye’de yabancı sanatçılardan önce Türk sanatçıların eserlerin sergilenmesine öncelik verilmesi gerek diye düşünüyorum”.

Kılıçlıoğlu, son zamanlarda düzenlenen sergilerde, örneğin yerleştirmelerde müthiş bir boğuculuk ve karamsarlık bulunduğunu düşünüyor. Sanat eserinin ruhunun güzel olması gerektiği görüşünde olan sanatçı, “Öyle bir sanat istiyorum ki geleceğimi de bana gösterebilsin” diyor ve şöyle sürdürüyor sözlerini:

“1989’da Türkiye’de heykel çok kötü bir durumdaydı. Heykel sanatı yıkılmadan tükürülmeye kadar son derece saygısız muamelelere maruz kaldı. Türkiye’ye ilk geldiğimde işimin çok olacağını, başka bir yerden 15 misli fazla çalışmam gerekeceğini düşünmüştüm. Avrupa 400 yıl Rönesans yaşadıktan sonra kabus gibi işler üretebilir ama bizde çağdaş sanat yeni yeni otururken niye böyle işler çıkıyor anlamıyorum. Ne oldu bizim masal dünyamıza? Nahif öğelerin gerekliliğini hep savundum ve bunu bir misyon edinmiş gibi çalışmayı sürdürüyorum”.