Venedik Grand Canal üzerindeki üç küprüden biri olan Scalzi köprüsü üzerinden, en ilerideki, sağdaki kübik açık renkli binanın hemen kenarında bir karartı olarak duruyor kanalın dördüncü köprüsü olan Calatrava’nın Köprüsü.
Fotoğraf: Berk Orbay ve Yeşim Kamile Aktuğlu

Eğer her yıl bir vakit yolunuz Venedik’ten geçiyorsa, hep Piazzale Roma’da havalimanı otobüsünden inip otelinize ilerlerken, solunuzdaki köprü ayaklarını görürdünüz. Nihayet, tüm ertelemeler sonucu, köprü inşa edilmeye başlandı, hatta taşıyıcı sistemi tamamlandı bile.

Ve köprü bir süreliğine sınamaya tabi tutulmuş. Ancak, İtalyan basınında yapılan bir açıklamaya göre köprü sınama testini geçememiş. Gün içinde alçalıp yükselen ısı karşısında değişim gösteren çelik malzeme, gece olup da ısı gerçekten düşünce daha bir fazla büzülme özelliği göstermiş. Anlatılanlara göre, köprü, yukardan aşağıya doğru 20 cm’lik bir sehim yaparken, sağa ve sola doğru da salınma yapıyormuş. Bu tariflerle, köprünün üzerinde yürümek oldukça neşeli bir durum alacağa benziyor. Tabii tüm bunlar istenmeyen durumlar olduğu için, şu an sessiz bir şekilde nasıl bir çözüm bulunacağı bekleniyor.

Bunlar köprünün taşıyıcılığı ile ilgili olan bilgiler, gelelim görsel etkilerine: Uzaktan, Scalzi Köprüsü üzerinden, çelik taşıyıcı sistemi bir karartı olarak algılanıyor. Köprüye yaklaştıkça, bu sefer de berisindeki katlı otoparkın önünden geçen kalın bir çizgi olarak size bakıyor. Farklı açılardan, farklı algılamalarla köprü Venedik yaşamına katılıyor. Diğerlerine alıştığımız, onları kabul ettiğimiz için bugün insana biraz tuhaf geliyor. Ne Scalzi, ne Rialto, ne de Accademia köprüleri bizi rahatsız etmiyor. Aksine, her biri ayrı bir kimlik olarak bize servis verirken, yaşattıkları keyifler de ayrı nitelikte oluyor.

Belki Star Wars’taki ışın kılıcı gibi olmayacak bu köprü ama, yine de, sorunu çözümlendikten sonra, yaşamı daha kolaylaştırırken, yayaların tek köprü ile Piazzale Roma’ya bağlanmasını sağlayacak. Ha bu çok mu önemli, bence değil, heleki 30 Ocak 2008 Çarşamba sabahı, elimizdeki 24 saatlik vaporetto biletlerimizle Ferrovia’dan bindiğimiz vaporetto ile, bir ton ağırlığındaki bavul ve el çantalarımızla indiğimiz Piazzale Roma durağından, yürüyerek ulaştığımız havalimanı otobüs durağı noktası deneyimimizden sonra, hiç de gerekli bir köprü olmadığını gözlemledik.

Zaten niye Venedik’e gelir, en ekonomiğinden bir domates soslu spagettiye 8,99 Euro ödersiniz; ya da en klasından (1720'den beri servis veren Cafe Florian'da) bir sıcak çikolataya 9 Euro ödersiniz? Farklı bir yaşamı deneyimlemektir amacınız, hayatınıza yeniden canlı ve hareketli bir ivme getirmektir. Ve dört tekerlek de yoktur hiçbir yerde, ulaşımda ya köprü kullanırsınız ya da vaporetto. Köprülerin sayısının bir eksik olması bir şey değiştirmez hayatınızda. Hatta bir başka renktir, kullandığınız köprülerin sayısı eğer fazlaysa.

Neyse, umarım bir daha ki Venedik seferinde, köprü sağlıklı olarak hizmete başlamış olur da, bu sefer de “köprünün üzerinden Venedik ilk anda nasıl algılanıyor”u deneyimleriz.

Mutlaka bir çözüm bulunacaktır. Benzer problemler, Londra’daki Millennium Bridge’te de çıkmıştı. Londra’da, köprünün ilk mühendisi Chris Wise'a sorunu nasıl çözümlediniz diye sorduğumda çok şık bir yanıt almıştım: "Eee her İngiliz vatandaşının cebinden bir 50 Cent’lik harcama daha oldu”. Bunun da toplamı, yani ek çözümün maliyeti, köprünün inşa maliyeti ile hemen hemen aynı idi. Görüldüğü gibi, her şeyin bir çözümü var.