Agorafobi, psikolojik bir vaka... Parktan bahçeden, çarşıdan pazardan, kalabalık ya da tenha meydandan... Uçsuz bucaksız gökyüzü altından tırsma hali, Allah kimsenin başına vermesin...
Bizde yaygın olarak, otoritede, iktidarda, hakim güçte, makam mevki sahibinde gözükür, gelenek ve resmi terbiye gereği... Nisan sonu, Mayıs başı gibi bu meydan korkusu 'paranoid' bir hal alabilir, milli birlik ve bütünlüğe düzen, nizam ve intizama yönelik tehdit unsurları nöbeti tetikleyebilir...
İktidarlar, sağı solu yok, meydanları sevmezler... Meydan dendi mi, tüyler dikilir, çünkü meydan protesto demek, talep demek, şikayet demek, miting demek, bir kesimin sesi demek... Ve o sesi duydular mı, bir ter, bir titreme, panik atakla yükselen nabız, bir boğulma hissi...
Meydan dedin mi bu arkadaşlara, bir, küçük ve dar, meydancık gibi, avlu gibi bir şey olabilir, makuldür... İki, seyrek hatta boş olabilir, üzerinde yönetim hakkında ileri geri konuşan, bağrışan olması tercih edilmez... İşte böyle meydanları severler, kim sevmez ki...
İşte bu yüzden, ya meydanları meydan olmaktan çıkardılar, sağını solunu binayla, kavşakla, trafikle, iş merkeziyle doldurdular... Ya da meydan diye kazulet diktiler, tüy diker gibi... Ortada 'dökülecek' meydan kalmadı mı, agorafobi de kalmaz...
Bursa'da adı meydan olup meydan olmayan kervan yüküyle meydan var... Şehreküstü, Gökdere, İncirli, Heykelönü, hatta Çekirge... Hepsinin adı meydan... Dört ya da üç yol ağzı, bildiğin kavşak, cadde, trafiği kestin mi al sana meydan...
Buna rağmen, 'Bursa'da meydan yok, en kralının yapacağız' dediler, yaptılar... Geçen yıl Bursalı işçi 1 Mayıs'ı nerede kutladı? Gökdere'de, niye? Çünkü Bursa'da meydan yoktu, e en kralını yaptılar, alem meydan gördü de... Bu yıl nerede kutlanacak 1 Mayıs? Yine Gökdere'de... Çünkü bu sefer meydan var ama izin yok... Garip hırsızlığa çıksa ay erkenden doğarmış, işçinin işi ne vakit rast gitmiş ki...
Popçuya açılan meydanın kapıları işçiye duvar, çünkü popçu kardeşim şikayet etmez, protesto bilmez, can sıkmaz, sistemle, hayatla barışık... Yeni yetme pop nesle de ilaç niyetine...
Oysa işçi öyle mi, alayı bozguncu... Yahu etmeyin eylemeyin, tek bildikleri, uyumsuz, kakafonik sloganlar atmak, okullu çocuklarının fosforlu kalemiyle çiziktirilmiş pankartları taşımak, arada bir, 'Aş, emek, özgürlük' gibi vasat taleplerde bulunmak ve elbette gelmişken iki de horon tepmek...
Gökdere Kavşağı'nda, sinyalizasyon direkleri, daralmış cadde ve refüjde, inşaat yorgunu kaldırımda toplaşınca, düzen, intizam, milli birlik ve asayiş tesis edilmiş mi olacak?..
Yeni meydanın pırıl pırıl, henüz aşınmamış parkeleri işçiyi aşar mı, herkes yerini, haddini bilsin olayı mı?.. (Hayır tabii ki, müşteri ya da boş gezen sıfatıyla ve münferit ya da ailecek ziyaret edebilirsiniz, kredi kartına da on sekiz taksit var, buyurun...)
Çok da afra tafra etmeyin, kutlayacaksanız alın Gökdere, uzatmayın bunu bulamayan da var... Haklılar, bunu bulamayan da var ama koca gezegende on beş-yirmi ülke... Irak, Filipinler, Azerbaycan gibi... Kalanın alayında bayram ve tatil... En kral meydanlar, bir günlüğüne işçilerin, emekçilerin, 'insanca ücret, sosyal ve özlük hakkı, adalet, eşitlik, sosyal güvenlik, emeğe saygı' diye haykıracak milyonların...
Son mohikan Küba'dan Çin'e, küreselci Almanya'dan şeriatçı İran'a, aç bilaç Etyopya'dan 'yavrumuz' KKTC'ye... Sıkı durun, Vatikan'da ve hatta nüfusunun yarısı kraliyet ailesi, kalanların yarısı kont, leydi falan, arasan işçisi yok ama Monaco'da bile 1 Mayıs'ta bayram var...
Ya bizde?.. Şükür ortalık zibil gibi işçi, meydan desen en kralı... Ama ikisi, 'işçi ile kral meydan' birbirine yasaklı, imkansız aşıklar, kavuşamıyorlar... Çünkü, büyüklerin meydan korkusu, 'hodri meydan' korkusu var... Ve bu geleneğin 'ilacı' yok...