29 Haziran-3 Temmuz (08) günleri arasında İtalya’nın Torino kentindeydim. Mimarların Uluslararası Birliği’nin 23. toplantısı gerçekleşti orada... Üç yılda bir yapılan bu toplantıların 22’ncisi İstanbul’da yapıldı biliyorsunuz... Neredeyse bütün İstanbul çalkalanmıştı 2005’teki bu toplantıyla...
28 Haziran’ın erinde, İstanbul’dan Milano’ya uçtuk önce. Türkiye’den Mimarlar Odası adına katılan 30 kişiydik sanıyorum.
Münih’te öğrenciyken birçok kez gitmiştim Milano’ya. Önce, Pirelli için yapılan ünlü gökdeleni görmek için... Sonra Leonardo da Vinci’nin “Son Yemek” yapıtını görmek için... Kimi toplantılar için... İş gereğince...
Kapkara Milano Dom’u (Baş Kilisesi) hep etkilemişti beni. Bu kez temizlenmişti... Apak koskoca bir mermer kitle görünce karşımda, şaşırdım. Gizinden bir şeyler yitmişti...
Milano, üç milyonluk bir kent... Bütün Akdeniz kentleri gibi sokakları, alanları insan kaynıyor... Oradan otobüsle Torino’ya geçtik. Torino’da bir milyon kişi yaşıyormuş... Agnelli’nin “Fiat” arabalarının üretim yeri... “Po” Irmağı kıyısında, Alplerin eteğinde, yeşillikler içinde...
29 Haziran, toplantıya katılabilmek için yazılma (kayıt) günüydü... O akşam da açılış töreni vardı. Kentten bir saat uzakta, bir ortaçağ sarayında... İster istemez, olanları İstanbul toplantısıyla karşılaştırıyoruz... Örneğin açılış törenini... Torino toplantısının açılış töreni tam anlamıyla “başarısızlık” idi. Açık havada düzenlenmişti... İtalya’da “meteoroloji” yok mu ne? Biz daha Türkiye’deyken biliyorduk 29 Haziran’da Torino’da yağmur yağacağını... Yağdı da... Hem de bardaktan boşanırcasına ...
Dört İtalyan, açılış konuşmaları yaptılar. Ama İtalyanca... Bizim gibi yabancıları düşünen olmamıştı hiç... Yiyeceği, içeceği hiç sormayın... (Hepsi de ödenmişti katılanlarca oysa...) Dönecek araç bulmak gerçek bir başarıydı... Gece yarısı, kentte bir nöbetçi pizzacı bulup karnımızı doyurabildik. Kısacası, dedim ya, tam bir başarısızlık...
Katılanlar İstanbul’u konuşuyorlardı: Nerede İstanbul, nerede Torino... Biz de kendimize ne çok haksızlık ediyorduk...
Bu yazıyı yazarken hiç tadım yok. Tatsızlığımın, sıkıntımın, mutsuzluğumun başka nedeni olmalı... Biliyorum nedeni aslında... Usumda hep “2 Temmuz”... Sivas... Torino’da değil, Sivas’ta olmalıydım o günlerde... Ama ödevlerimiz var işte... Ayrıca o günlerde olandan bitenden de bilgimiz olmadı... Oysa ilginç günler yaşanmıştı bizim İtalya’da olduğumuz sırada.. 3 Temmuz’da dönüş uçağına binerken öğrendik olanları... UIA toplantısını anlatacağım size gelecek yazımda gene de... Neden mi? Varlıların varsızlara kilim dokumayacaklarının bu toplantıda bir kez daha görüldüğünü aktarabilmek için...