Burayı sevmemek mümkün değil. İnsana mutluluk veren her şey var. Beton girmemiş mahalleler, restore edilmiş güzel evler, dar taş yollar, küçük sevimli dükkanlar, pansiyonlar, konak oteller...

20 yıl önce de gelmiştim, on yıl önce de 4 yıl önce de. Türkiye’de bir şehrin hiç değişmediğini görebilmek ne büyük mucizedir! Hayal kırıklığına uğramamak, üzüntüden kahrolmamak, nerede benim o beğendiğim ev, n’aptılar ona dememek..

Çok önemli bir gelişme söz konusu. Renovasyon sonrası ikinci döneme girilmiş. Birinci dönem, konaklarda sedir, oymalı kakmalı koltuk ve bir takım objelerle otantik bir hava yaratmak idi, şimdi bakıyorum “stilize otantizm” şeklinde isim takabileceğim, başka bir tarz başlamış.

“Gülevi” bunun en başarılı örneği. Mimar İbrahim Canbulat ve karısı Gül Hanım eski Safranbolu konaklarına harikulade bir yorum getirmişler. En küçük bir nostalji klişesine takılmadan (ve de IKEA’lanmadan) çok başka bir restorasyon gerçekleştirmişler. İbrahim Bey gezdirirken konağını, bir arkeoloji kazısı gezdirir gibiydi. Restorasyona başlamadan önce eski sahiplerini bulup eski kullanıma dair bilgi almışlar ve bir takım duvarları kaldırıp, sıvaları sökünce çoktan kaybolmuş ocakları, “şerbetlik” denilen nişleri bulmuşlar. Ama işte püf noktası klişelerin dışına çıkmak. 40 tane benzer anlayışta konak gördükten sonra “modern ve zarif bir dokunuş” insana çok iyi geliyor. (www.canbulat.com.tr)

Yerimiz dar, yarın devam.