Eğer sizin de, Boğaz'ın girişine ve Kızkulesi'ne yarım porsiyon bakan bir pencerenin hemen yapışığında ve altında, kırmızı kiremitli bir dam varsa...
Oturduğunuz pencerenin altındaki kırmızı kiremitli dama, bayat ekmek parçaları atıldığında biliyor musunuz neler oluyor? Özellikle, bir cinayetler tefrikasıyla dantellenmiş bir cellatlar saltanatı olmuyor.
Atatürk ilke ve inkılapları doğrultusunda çağdaş bir uygarlık düzeyi de olmuyor.Önce martılar geliyor bayat ekmek parçalarını kapışmak için. İstanbul martılarının kanatları ne kadar da büyük... Bir açıp bir kapatıyorlar adım adım yürümeye çalışırken kanatlarını...
Keşke şairleri, Okyanus martıları "Albatros"lara benzeten Baudelaire de görseydi kırmızı kiremitli bir Cihangir damının üstündeki manzarayı...
Bayat ekmeklerin büyükçe parçalarını kapıp giden martılardan sonra, bir kıyıda fırdaları gagalarıyla tıktıklamak için bekleşen serçelerle sığırtmaçlar doluşuyorlar kırmızı kiremitli dama.
O sırada Kenya'nın bir köyünden 87 yaşındaki bir babaanne ile ailesi, Washington'da torunlarının ABD Başkanı olarak Beyaz Saray'da görevi devir alma törenine katılmaya hazırlanıyorlardı.
1808'de Osmanlı tahtına 23 yaşında çıkan, Nakşidil sultanın oğlu II. Mahmut'un da bir belgeseli yapılıp, Barack Obama'ya ve babaannesine küçük bir anı ve armağan olarak gönderilebilseydi.
II. Mahmut'un, Mısır Valisi Kavalalı Mehmet Ali Paşa ile olan siyasal ilişkileri hem hazin, hem de komiktir. Ve o tarihlerde Adana ve dolaylarına getirilen Somalili zenci köleler...
19. yüzyılın sonlarında Mısır Hidivi Abbas Hilmi Paşa'ya, pamuk tarımı yapması için ihsan edilmiş Dalaman ve Köyceğiz yöreleri. Pamuk tarlalarında çalıştırılmak için yine Somali'den getirilmiş zenci köleler...
Abbas Hilmi Paşa, pamuk tarımı yapmaktan vazgeçince, zenci köleler oralarda kalmıştı.
Kenyalı babaannenin torunu Barack Obama'nın yerine, Somalili zenci bir kölenin torunu da ABD başkanı olabilirdi.
Dünkü gazetelerden birçoğunun manşeti, Jitem'ci bir albayın karanlık intiharı üstüneydi; intihar mı etmişti, yoksa öldürülmüş müydü pek bilinemiyordu.
Jitem'ci albayın, nasıl bir psikopatolojiyle cellatlığa soyunduğu ve nasıl bir kurşunla yok olup gittiğiyle ne martılar ilgiliydi, ne serçeler, ne de sığırtmaçlar.
21. yüzyılın hızla küreselleşme ve şeffaflaşma sürecinde, İstanbul da evrensel bir kent olarak 4 bin yıllık bir tarihin üstünde oturmakta.
İnsanlığa layık olabilmenin köprüsü geçiyor İstanbul'a layık olabilmekten...
Jitem'ci bir militer de keşke algılayabilseydi bu dili.
İstanbul'un ilk şairi olan Yahya Kemal'in mısraları:
Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul;
Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer.
Ömrüm oldukça, gönül tahtıma keyfince kurul;
Sade bir semtini sevmek bile bir ömre bedel.
Hazine'den geçinmeli mesleksiz "mevki sahipleri" de, yeterince özdeşleşebilselerdi Orhan Veli'nin şu mısralarıyla:
İstanbul'da Boğaziçi'nde,
Bir fakir Orhan Veli'yim;
Veli'nin oğluyum,
Tarifsiz kederler içinde
Urumelihisarı'nı oturmuşum;
Oturmuş da, bir türkü tutturmuşum;
İstanbul'un mermer taşları;
Başıma da konuyor, konuyor aman, martı kuşları
İstanbul'a layık beyin ve gönül dünyalarının renkli rüzgârları, geçti Türkçenin içinden de...
Galiba Ankara pek anlayamadı bunu.
Dün Washington'da Beyaz Saray'daki, Kenya köylüsü 87 yaşındaki babaanne ve Cihangir'de kırmızı kiremitli damın üstünde ekmek fırdaları toplayan serçeler... Kuzum cellatlığa özenmenin ne anlamı var ki?