Kabataş Erkek Lisesi'nin (ve İstanbul Boğazı'nın iyi yakasındaki okulların: Galatasaray Üniversitesi'nin, Yüksek Denizcilik Okulu'nun ve Kuleli Askeri Lisesi'nin!) otele dönüştürüleceklerine ilişkin haberleri okuduğumda ilk bunları düşündüm. Kabataş Erkek Lisesi, tastamam 60 yıldır, benim belleğimin en muhteşem mekânlarından biridir. 1950 yılının Eylül'ünde, annemin ceviz sandığıyla Ortaköy'deki o büyük demir kapının önünde bir yatılı öğrenci olarak durduğum günden beri o okul, sanki denizin hâreli ve kamaştırıcı bir yansımasından ibaretmiş gibi görünen yüksek tavanlı sınıflarıyla, güneşli avlusu ve karlı sahiliyle, bize en masum rüyalarımızı bağışlayan yatakhaneleriyle, şakalar, gülüşler ve hüzünlerle geçen ilkgençlik günlerimizin bellek mekânı: Kabataş Erkek Lisesi...
Şimdi bir otel olursa, o masum rüyaların görüldüğü odalarda, o odaların hiçbir şey ifade etmediği birtakım insanlar kalacak. O güneşli avluda ve karlı sahilde, ilk şiirlerini yazmaya çalışan, ilk aşklarını Boğaz'ın öte yanındaki bir kız lisesini hayal ederek yaşayıp, Fuzulî'nin dediği gibi, sevgilinin 'hayaliyle teselli' bulan çocukların yerinde, o mekânda hiçbir şey yaşamamış olanlar bulunacak. Yemekhaneden bir tulumba tatlısı sevinciyle çığlıklar atan bazısı yaramaz, bazısı çelimsiz çoğu Anadolulu memur ya da esnaf çocuklarının seslerini ilga eden gürültüler alacak...
Kabataş Erkek Lisesi, otel olamaz. Olmamalı. Olmayacak! 12 Eylül döneminin Turgut Özal hükümetinin Kültür ve Turizm Bakanı Mükerrem Taşçıoğlu da, tıpkı şimdiki Kültür Bakanı Ertuğrul Günay gibi, Kabataş Erkek Lisesi'nin otele dönüştürülmesi konusunu dayatmış, ama başarılı olamamıştı. Ertuğrul Günay da, hiç şüphem yok, Kabataş Erkek Lisesi'ni otele dönüştüremeyecek...
Kültür ve Turizm Bakanlığı'nın görevi, kültürü, turizme fedâ etmek midir? Sormalı: Dünyanın hangi medenî ülkesinde, tarihî bir okul binasının otel yapıldığı görülmüştür? Gidin İngiltere'ye de, mesela Eton Koleji binasını otel yapmayı düşündüğünüzü söyleyin bakalım, ne cevap alacaksınız? Kabataş Erkek Lisesi, kendi mâzisine ait ne varsa hepsini tasfiye etmeyi 'muasır medeniyet seviyesi'nin üstüne çıkmak şeklinde tefsir eden hortlak bir zihniyete kurban edilemez. Kabataş Erkek Lisesi, sıradan bir bina değildir çünkü. Okul, geçen yıl, 100. yaşına bastı. Hiçbir şeyde süreklilik ve devamlılığa izin vermeyen bir entelektüel başıbozukluğun hâkim olduğu bu toplum, zihin mirasını tasfiye ede ede, kültürel bir temelsizlik ve geçmişinde neye atıfta bulunacağını bilemeyenlerin referans eksikliğiyle vahim bir malûliyeti yaşıyor. Bütün kurumlarında toptan görülen bir malûliyet! Bir çöküş! Sartre'ın deyişi ile, 'geçmişi olmayan bir gemi enkazı'!
Kültür ve Turizm Bakanlığı, Türkiye'nin toprak altı tarihine sahip çıkmak kadar, toprak üstü tarihine de sahip çıkmakla yükümlüdür. 'Bölmeli kafalılık'la kültür ve turizm işleri yürümez! İngilizlerin bir sözü vardır: 'Over my dead body'! Ancak 'cesedimi çiğneyerek geçebilirsin!' Kabataş Erkek Lisesi'ni otele dönüştürmek söz konusu olursa eğer (-ki, buna asla izin verilmemelidir!), 1950 yılının o Eylül gününde, kendimi, önünde durduğum o büyük demir kapıya çarmıha gereceğim... Zira hiç kimse, beni ve onbinlerce Kabataşlı'yı hatıralarımızın o muhteşem barınağından mahrum edemez.