Çözüm 38, çözüm 48 ve çözüm sıfır! Bir kentte yaşayanların can, mal ve ırzını korumaktan aciz yöneticiler için cansız yollar, kavşaklar ve parke taşları çözüm diye bizim paramızla ilan ediliyor çarşaf çarşaf.
Muhteşem projelerle neler yapılacağı anlatılıyor korumalı, şoförlü son model makam arabalarının gölgesinde. Hayal kurmak güzel tabii. Kocaman bir heykel dikmeyi düşünen Büyükkent Belediyesi’ne “kap-kaç” heykeli öneriyorum. Canının istediğini yapan, serseri üç kişi İstanbul’u cebine koyarken mesela.
İki gün önce Etiler’de bol ışıklı Nispetiye Caddesi’nde, birçok şirketin korumasının barındığı küçük kulübelerin önünden geçerek araçla yamacıma sokulup kolumun altındaki çantayı kapıp kaçan hırsızların rahatlığı kentin asayiş durumunu çok net ortaya koyuyordu. Polislerin ise dua etmekten başka çaresi yok, anladığıma göre benim ölmemem, yaralanmadan kurtulmuş olmam yeterli nimet. Hatta bıçaklanmadığım için şanslıydım.
Hırsızlar açısından tam bir başarısızlık olan kapkaç aslında benimki. Gazeteci çantası çalmayacaksın diye birbirlerine tembih etmişlerdir; çünkü 40 milyon lira onların dişinin kovuğuna yetmez. Telefonum ise dört yıllık, hırsızların radar alanı içinde asla yer almayacak bir durumda. Benim için değerli olanlar onlar için bir kuruş etmez şeylerdi.
Nüfus cüzdanımı çıkarmak için bindiğim taksiden başlayarak dinlediğim kap-kaç hikâyeleri inanılmaz zenginlikteydi. Kapkaça uğramayan kalmamış aslında. Daha bunlar da Etiler ve civarı öyküleri. Burada oturan herkes zengin ya...
Sürücü, binen müşterinin cep telefonunu çaldığını ve o günden beri telefonu cebinde taşıdığını söyledi. İki gün önce emekli, yaşlı hanımın bankamatikten para çektikten sonra onu izleyen kapkaççı tarafından tüm maaşının çalındığını ve adamın kaybolduğunu anlattı. On gün düzenli bir şekilde arabaların kelebek camlarını kıran hırsızlar devamlı laptop aramışlar, sonunda mahalleli bir güvenlik tutup izlemeye alınca hırsızdan kurtulabilmişler. Bizim sokakta da bu oldu ve bir hafta bizim arabanın da camlarının kırıldığını söyledim karşılık olarak bu hoş sohbetimizde. Kapkaça uğradığımı duyan kapıcı 16. dairedeki kadının Akmerkez önünde üç kez kapkaça uğradığını ve hiçbir çantanın bulunamadığını anlattı. Apartmanda dört daire soyuldu son iki yılda ve benim dairem zorlanmıştı bulduğumda. O gün şans eseri kurtarmışım, hemen alarm tesisatı taktırdım.
Bu kentte yaşayan, Türkiye’yi besleyen, en büyük gelir dilimini üreten ve kamu hizmeti yapan biz İstanbullular kent sokaklarında, mahallemizde, eğlence yerlerinde, kamu alanlarında ve evimizde güvende değiliz. Peki, nerede olacağız, mezarda mı? Yöneticilerin pişkinliği Türkiye’de tarihi bir vaka zaten. Kimse hatasını ve yetersizliğini kabul edecek olgunlukta olmadığından koltuk sevdasıyla millet harap olur, tarumar edilir.
Politikacı demek bildiğini okuyan, iktidarı sonsuz sanan ve bunu kendine ve yandaşlarına paylaştıran ve vatandaşı umursamayan diye tarif edilir bizim sözlükte.
İstiklal Caddesi rezaleti bunun en küçük örneğidir. Kaç yıldır burası dağıtıldı, çukurlardan düşenler, tellere takılanlar ve yürüyemez olduk... Zor bela tam bitti derken, bir baktık ağaçlar sökülmüş, kimliksiz ve estetik yoksunu yeni bir ucube icat edilmiş. Bu Zihni Sinir projelerine para nereden gidiyor? Biz vatandaşın ve esnafın mağduriyetini kim ödeyecek? Vergi verme enayiliği gösteren ve ses çıkaramayan bizler nereye gidelim? İstanbul’un can, mal ve ırz düşmanlarının elinde oyuncak olmasına seyirci kalan yöneticiler, Emniyet üst düzey yetkilileri dahil herkes sorumludur.
Kimliğimiz, kültürümüz ve değerlerimiz çalınmış, çantanın lafı mı olur elbette. Biri beğenmiş en sessiz ve itaatkar olanı başkan yapalım demiş diye bizler hep acı çekeceğiz. Hiç sesimiz çıkmayacak. Biz, ahlaksız yoksullarla ahlaksız zenginler arasına sıkışmış büyük çoğunluk ne yapacağımızı düşünürken karalar bağlayacağız demek ki.
Ama unutmamalı her güneş doğmadan önce karanlıktır ve umulmadık yerden yeni umut vaat edenler çıkar. Herkes umursamazlığının cezasını çeker.