Şebnem Şoher: Sizce, güncel sanatta biçimsel ya da düşünsel bir Picasso etkisinden söz etmek mümkün mü?
Zeynep Kuban: Güncel sanatta belki Picasso’nun doğrudan yani biçimsel bir etkisinden bahsetmek mümkün değilse de Picasso’nun deneysel ve yeni şeylere yönlenmesi bugünün sanat anlayışından çok da uzak olmadığını söyleyebiliriz belki. Ama bu Picasso’dan başka Marcel Duchamp gibi sanatçılar için de geçerli olan bir durum.

ŞŞ: Sabancı Üniversitesi Sakıp Sabancı Müzesi'nde gerçekleştirilen "Picasso İstanbul'da" sergisinde yer alan seçki hakkında ne düşünüyorsunuz?
ZK: Sabancı müzesindeki sergiyi gezdiğim zaman ilk içgüdüsel tepkim:”meşhur resimleri nerede” idi. Ancak sergi Picasso’nun ünlü resimlerini göstermek üzerine kurgulanmamış zaten. Didaktik, kronolojik bir biçimde kurgulanmış olan serginin güzergahında izleyicini karşısına çıkartılan eserler bence Pablo Picasso’yu gayet iyi anlatıyor. Ben şahsen genelde müzelerde fazla sergilenmeyen çizimlerden bazılarını çok beğendim. Avignon’lu Kızlar nerede diye gürültü çıkartacak olabilecekler için de sergiyi yapanlar bir şıklık düşünmüş. Ayrıca da Picasso’yu çalışırken gösteren film çok etkili ve tamamlayıcı kanımca.

ŞŞ: Sabancı Müzesi'ndeki eserlerin sergileniş biçimi ve mekan kullanımı hakkında görüşlerinizi alabilir miyiz?
ZK: Atlı Köşk’e eklenen müze binasının iyi bir uygulama olduğunu düşünüyorum, ayrıca da bu sergi için çok esnek genişletilebilen bir mekan yapısına sahip olduğunu ziyaretçilere göstermiş oldu. Ben didaktik ve oldukça sabit olan bu sergi kurgusunun katlar arasındaki akışı biraz zorladığını düşünüyorum. (Birinci kattan üçüncü kata inmek ve sonra tekrar yukarı çıkmak gibi durumlardan söz ediyorum)

ŞŞ: Serginin kamuoyu ve basında yarattığı etkiyi nasıl değerlendiriyorsunuz?
ZK: Sergiye girdiğiniz zaman karşılaştığınız kalabalık serginin halkla ilişkiler bölümünün çok iyi çalıştığını göstermektedir. Abartılı bulunabilir, ama bence bir sakıncası yok, ayrıca da Türkiye’de insanların gözüne bir şey sokmazsanız kendiliğinden böyle bir etkinliğe gelecek olanların sayısı çok az olur.

ŞŞ: İstanbul'da arka arkaya açılmakta olan özel müzeler tarafından Türkiye'de hiç gerçekleşmemiş sergiler ve büyük tanıtım kampanyaları organize ediliyor. Türkiye'de alışık olunmayan bu durumun sonucunda, sanatın ve sanatçıların ait oldukları bağlamdan uzaklaştırılarak popüler kültürün birer nesnesi haline getirilmesi ve tüketilmesi söz konusu mu?
ZK: Sanatın her şeyin üstünde ulvi bir şey olduğunu düşünmek zaten bir saflıktır bence. Ben arka arkaya açılan müzelerin, zaten bir tüketim nesnesi olan sanatı dönüştüreceklerinden endişelenmiyorum. Pahallı sergileri de başkasının getirmesi mümkün olmadığına göre bu müzelerin bu işleri üstlenmesi bence olumludur. Yeni açılan müzelerin sorunu çok kişisel (ailesel) olmalarıdır. Ben Türkiye’nin genel sanat ve sanatçı sorunlarına bir çözüm getirmeyebileceklerini düşünüyorum. İstanbul Modern aslında battal edilen ve ölmemek için çabalayan Resim Heykel Müzesi’nin yerini almak üzere açılmış gibi gözükmektedir. Yani güncel ve modern bir müze yerine aslında ağırlıklı olarak geleneksel bir resim ve biraz da heykel müzesidir. Arada açılan sergiler bunu biraz telafi etmeye çalışsa da durumda bir değişiklik yaratmaz. Resim Heykel Müzesi’nin tekrar hayata geçirilmesi gerekirdi ve o zaman da İstanbul Modern gerçekten modern bir sanat müzesi olurdu. Pera Müzesi de yine aile koleksiyonunu ortaya çıkartmayı ön planda tutan bir yerdir. Bundan sonra da açılacak bu tip müzelerin Türkiye sanat tarihini yazacak/ belgeleyecek yerler olmayacaklardır, çünkü endişeleri bu değil. Benim gördüğüm sorunlardan biri budur.