Çin kendine has bir idol çılgınlığına sahip: Süperkızlar. Bu, bir “sosyal azat olma durumu”nun biçimi olarak tanımlanabilir. İnternette yayınlanan playback videolar gibi yüzeysel bir fenomen olarak gözüküyor ancak bağdaştırılırsa bunlar aslında eleştirel bloglar ve “bilgi”nin gitgide artan özgürlüğü kadar önemliler: Çin Hükümeti’nin gitgide azalan kontrolü üzerindeki gelişmeyi simgeliyorlar. Bu gelişme son yirmi yıl boyunca olan ekonomik gelişme anlamındaki başarıda kazanılan herşeyi kaybetmeden tersine çevrilemeyen bir gelişmedir.

“Çin’in Büyük Güvenlik Duvarı”na rağmen hergün daha da fazla Çinli internet aracılığı ile dünyanın geri kalanı ile buluşabiliyor ve düşüncelerini yarı kamusal bir domain üzerinden paylaşabiliyorlar. Çin’deki daha yaşlı kuşaklar gençlerin bu sosyal farkındalığı ve sosyalleşmesi karşısında endişeye kapılırken, bazıları, özellikle de sergide tanıtılan tasarımcılar, editörler ve yayıncılardan oluşan bir grup, bu farkındalığı artırmak için ellerinden geleni yapıyorlar. Sergi de bu durumunun etkileyici ve parlak, anlık bir görüntüsü izleyicilere sunuluyor.

Misafir küratör Christine de Baan, bu noktada en önemli tasarımcıları ve medyayı ”sanal”, “yaşam tarzı” ve “kavramsal” gibi tematik başlıklar altında toplamış. Sergi basılı yayınları, “City Pictorial” ve “Urban China” isimli dergileri ve modern medya yayımcıları tarafından hazırlanan kültür projelerini, Ou Ning, JiJi, Wang Yiyang ve Zhang Da gibi tasarımcıların işlerini, Çinli gençler (Toodou) tarafından yapılan dijital videolarıyla bir web sayfasını, eleştirel blogların genel bir tanıtımını ve Çin medyasının yakın tarihini anlatan bir açıklamayı içeriyor. Christine de Baan, işlerin seçiminde Cao Fei ve Jiang Zhi gibi çağdaş Çin üzerine fikir bildiren ve billboardlar, sloganlar ve kişisel açıklamalarda tanımlanan kamusal alanın görsel kültürünü yakalayan sanatçıları tercih etmiş.