Michael Wolf, Almanya, Münih’te 1954 yılında doğmuş. On yıldır Hong Kong’da yaşıyor. Bölgenin karmaşık kentsel dinamiklerinden ilham alarak, mimarisinin başdöndürücü fotoğraflarını çekiyor. Wolf’un 2003’te başlayan ve halen devam eden inceleme süreci bölgedeki üstü kapalı ekonomik, kültürel durumdan bahsediyor. Ve kentsel varoluş estetiğini gözler önüne seriyor.

Geçtiğimiz elli yılda Hong Kong, çağdaş dünyanın en çok göze çarpan kentsel alanlarından birine dönüşerek önemli bir gelişme kaydetti. Dünyanın en yoğun nüfuslu büyükşehir bölgelerinden biri olan Hong Kong’da her kilometre karede 6.700 civarında kişi bulunuyor. Hong Kong’luların büyük çoğunluğu yüksek binalardaki dairelerde yaşıyor. “Yoğunluğun Mimarisi” serisinde Wolf, bina cephelerinde şaşırtıcı bir soyutlamaya giderek, bu güçlü kent bloklarını inceliyor. Serideki yapıların çoğu gökyüzü veya yer bağlamı hesaba katılmadan fotoğraflanmış ve binaların bazıları yapım veya onarım halinde görülüyor.

Her fotoğraf dikkatle incelendiğinde kentin isimsiz yüzünün tatmin edici detaylarla dolu olduğu görülüyor. Bir an, kamusal mekan, kişisel mekana dönüşüyor. Bina cephelerindeki renk alanları insanların hayatlarının daha küçük parçalarını ifade ediyor. İnsanların süsleri binaların detaylarını canlandırıyor. Çamaşır parçaları ve pencerelerin minicik dikdörtgenlerinde ekilmiş bitkiler bu nizami tasarım içindeki nadir düzensizlikler.

2002’de San Francisco Chronicle, Wolf’un Hong Kong’daki çalışmasını “en olası ve insani uyarı” olarak yorumladı. Daha önceki serilerinde Wolf, bölgenin sokak kültürü üzerinde çalışmıştı. Bölgedeki ilk dönem görüşü, kişisel estetik hareketleri irdeliyordu. Arka kapılar veya sokaklardaki eğreti oturaklar ilk dönem çalışmalarındandır. Bu fotoğraflarda insan varlığının küçük belirtileri, anıtsal mimariden önce geliyor. Wolf, mimarların planları kadar yurttaşların fantazileri ile gelişen organik büyükşehir temasını araştırmaya devam ediyor. “Yoğunluğun Mimarisi”nde görüşü, Hong Kong’luların mekansal deneyimini şekillendiren gökdelenleri yorumlamak yönünde gelişmiştir.

Yoğunluğun Mimarisine Adapte Olmak
Hong Kong’da inşaat için kullanılabilir küçük düz arazi parçaları (tahmini 200 km² civarı) aşırı yoğunlaştırılmış yüksek bina yerleşimlerinin doğmasına sebep oluyor. Sanat eleştirmeni Douglas Young, Hong Kong’u “karşıtlıklar kenti” olarak tanımlıyor ve “Mimarlar, verilen araziye mümkün olan en çok sayıda hane halkını sıkıştırarak bina kodlarının dayanma sınırını zorluyorlar.” diyor. Hong Kong’luların çoğunun ihtiyaçları için yeterli özel alanları yok. Bu nedenle kamusal alan, özel alana dönüşüyor. Kişisel işler kamusal mekanlarda gerçekleşiyor: Çamaşırlar dışarıya asılıyor, ev bitkileri arka sokaklarda yetiştiriliyor, ayakkabılar su borularına sıkıştırılıyor çünkü içerde onlar için yer yok, birşeyler dışarı çıkmalı: temizlik bezleri, süpürge, kürek, tava, tencere vs. dairelerin dışına, duvarlardaki kancalara asılıyor. Böylesi yoğun bir ortamda hayatta kalmak için adapte olmak gerekiyor. Planlı ve düzenli Avrupa kentleriyle kıyaslayınca Hong Kong daha çok bir bitki gibi. Organik olarak büyüyor, neresi mümkünse kendine mekan açıyor. Yeni yapılmış kamusal toplu konutların cepheleri, zamanla orada yaşayanların emprovize yeteneklerini ve yaratıcılıklarını yansıtıyor.

Sanatçı, şehirlerin yaratıcılığına karşılık insani bir övgü sunuyor. İnsanların yaşam biçimi seçimleri ile biçim, işlev, kimlik ve tasarım kavramlarını keşfe çıkıyor. Sanat eleştirmeni Kenneth Baker konuyla ilgili yazısında “Hong Kong’un yeni konut mimarisi, Hong Kong’luların hayatlarını ters yüz ediyor” diyor. Bu iddia Douglas Young tarafından destekleniyor. Young şöyle diyor: “Monolit bloklar olarak ortaya çıkan binalar zamanla yaşayanlar tarafından insanileştiriliyor; mimari, insanların üzerini kendi şahsiyetleriyle kapladıkları bir iskelete dönüşüyor.”