Mesleki çalışmalarının yansıra, Bangladeş’te ders vermeyi de sürdüren mimar, seminerde ikisi konut, biri cami ve biri de kentsel tasarım/müze/anıt projesi olmak üzere, 5 çalışmasından bahsetti. Her projede de ana fikir, projeyi dinlemekti. Soruna kulak veren mimar, programın gerektirdiği en temel elemanları belirlemek ve yön, iklim gibi yerel etkenlerin yardımıyla şekillendirerek tasarım yapıyordu. Tabassum, “Öncelikle projenin ne olmak istediğini dinliyorum” diyerek konuşmasına başladı. Gulshan Caddesi üzerinde, üç erkek kardeş için tasarlanan apartman projesinde, sıcak ve nemli hava ve havalandırma tasarıma yön veren en önemli etkenler olmuş. Batıya bakan giriş cephesi, geriye çekilerek ön tarafta geniş bir yeşil alan oluşturulmuş, cephede yer alan küçük açıklıklarla ısı ve ışığın yapıya girişi kontrol edilmiş. Aynı şekilde, doğu ve güney kesimler mümkün olduğunca boş bırakılmış ve yaşam alanları diğer yönlere kaydırılmış. Mimarın diğer projelerinde de olduğu gibi, modernist mimari dil, yerel mimari öğelere referans verilerek zenginleştirilmiş.
Bir başka yapının üzerinde yer alan, A5 projesinde de, iklilendirme ve kısıtlı alan etkili olmuş, ofis bu projesiyle Ağa Han Mimarlık Ödülleri 2004’te, ilk 23 finalist arasına girmiş. Alanın küçük olması nedeniyle, dairede mümkün olduğunca az bölücü duvar kullanılmış ve mekanın 6 katlı bir yapının en üstünde olması nedeniyle çevrede ve doğadan kopukluğu göz önünde bulundurularak, gökyüzüne açık bir doğa odası tasarlanmış. Tasarımın belki de en önemli özelliğiyse, tüm duvarların, Bangladeş’te sıklıkla rastlanan, artık kullanılmayan yapılara ait kaliteli tuğlaların yeninden kullanılması yöntemiyle oluşturulmuş olması. Bir başka önemli unsur da, tüm mobilyaların mekanla birlikte tasarlanmış ve mekanın birer uzantısı olaran sabit cisimler olmaları.
Uttara’da tasarladığı cami ise, henüz tamamlanmamış. Ancak Marina Tabassum, yine en temelde olanı bulmaya çalışarak ve mimari dili olabildiğince basitleştirerek tasarım yapmış. Caminin, Müslümanlar’ın bir araya gelerek ibadet ettikleri bir mekan olduğunu ve bunun için yalnızca üzeri örtülü bir toplanma alanının gerekli olduğunu söyleyen mimar, tasarladığı toplanma mekanının üst örtüsünü de, Kuran’da yer alan iman, ibadet, ahlak ve benzer temel kavramlara gönderme yaparak 5 kolona taşıtmış.
“Shadhinata Stambha”, hem mimarın kendisi hem de kent için önemli bir proje. Uygulaması henüz tamamlanmamış olan proje, Bangladeş’in 1971’de kazandığı bağımsızlığını ölümsüzleştirecek olan bir anıt, bir savaş müzesi ve çevre düzenlemesinden oluşuyor. Bir yarışma projesi olan bağımsızlık anıtı, kentin kısıtlı yeşil alanını koruyarak yerin altında çözülmüş ve parkın üzerinde yer alan bir ışık kulesi ile kentsel bir odak oktası oluşturulmuş. Tüm tasarımlarda öne çıkan basitlik ve sadeliğin aksine, bu projede, üzüntüyü anlatan su kolonu, acıyı vurgulayan siyah duvar, bağımsızlık ve zaferin göstergesi, camdan sütun gibi elemanlarla tasarım öğelerinin tek tek ziyaretçiler üzerine etkileri ve semboliklik öne çıkartılmış.
Mimarlığın kendisi için bir araştırma, her projenin de yeni şeylerle karşılaşma olduğunu söyleyen mimar sunumunu, Bangladeş’in koruma altındaki bölgeleriyle ilgili, Nishorgo Programı dahilindeki bir ziyaretçi merkezi için tasarladığı yarışma projesiyle tamamladı. Kısa da olsa, farklı bir coğrafyadan nitelikli mimarlık örneklerini içeren buluşma, çoğunlukla Taşkışla mimarlık öğrencilerinden oluşan dinleyiciler için keyifli, kendilerinin de söyleşi sonunda dile getirdiği gibi oldukça aydınlatıcı bir buluşma oldu.