Fotoğraf: Ros Kavanagh
Dominic Stevens’ın, İrlanda’nın kırsal bölgesinde bulunan bu minimal konut tasarımı Stevens’ın manevi inancını da içeriyor.
Dominic Stevens’ın İrlandalı genç mimarlar arasında farklı bir yeri olduğu ortada. 1965’de Londra’da doğan, 1989’da Dublin’deki University College’den mezun olduktan sonra Yvonne Farrell ve Shelley McNamara ikilisinin şirketi olan Grafton Architects’te çalışan Stevens, 1995’de Berlin’e taşındı. Stevens 1999’da ise Dublin’den, İrlanda’nın kuzey kesiminde bulunan County Leitrim’deki 327 adet yerleşim biriminden biri olan Cloone’e taşındı.
Fotoğraf: Ros Kavanagh
Stevens diğer çalışmalarının yanı sıra şu anda hala bir tepenin başında bulunan eskiden soğuk hava kamyonu olan tek kişilik stüdyosunda mimarlık çalışmalarına devam ediyor. Bunun yanında Stevens’ın bazı özel ideolojik görüşleri de var. Kendisi senede 1 ya da 2 proje yapıyor. Ayrıca tasarımlarının yapım aşamasında yerinde marangozluk çalışmaları da yapıyor. Çiftçilikle de ilgilenen Stevens cins keçiler, tavuklar ve kazlar yetiştiriyor ve bir çiftçi kadar iyi peynir yapıyor. Stevens ayrıca boş zamanlarında da çocuklarına bakıyor. Bütün bunların yanında bazen mimarlıkla ilgili küçük taslaklar da üretiyor: kontrplak paneller, ahşap kalaslar ve cam levhalar.
Stevens eşinin, UCD öğrencilerinin ve bölge sakinlerinin de yardımıyla bir yaz boyunca ihtiyaçlara göre bir konut programı geliştirebiliyor. Stevens birisine ait bir ev inşa etmek için yeterli teknik bilgi ve motivasyona sahip, en küçük bir tasarımda bile kişiyi ifade eden bir şeyler yakalayabiliyor belki de bu yönüyle basının da dikkatini çekiyor. Kuşkusuz, onun için, küçük bir aile evi tasarlamak, kullanılabilir kaynakların farkında olmak ve birinci elden az maliyetli bir arsada bina inşa etmek kolay bir şey değil.
Fotoğraf: Ros Kavanagh
Fikrini desteklemek için Stevens şunu söylüyor: “Yapılmış evi olan bir insan bunun onarımı için de uzmanını aramak zorunda. Eğer çocuklarımız sürekli inşa halinde olan bir evde büyürlerse, bir evin nasıl inşa edileceğini öğrenebilirler ve ilerde kendi evlerini yapabilirler”. Ütopya, yaratıcılık ve varolmak için farklı yerler ve farklı zamanlarda yaygın araştırma yapmak gerekiyor. Bütün bu kişisel tercihler, Stevens’a mimarlık yönünde de bir vizyon kazandırıyor ve Stevens’ın teorik araştırmaları için de yeni keşifleri oluşturuyor.
2006 yılında Stevens’ın deneysel bir projesi Venedik Mimarlık Bienali’nde yer aldı ve ardından kırsal bölge ile ilgili denemesi de yayınlandı. Onun müşterileri yeni anlayışları da içine alan şeylere hazırlıklı olmalı. Böylece taklit evlerden gelen müşterilere sürpriz olmuyor, Stevens’ın County Leitrim Dromahair’de yaptığı villa ikisi de kavramsal sanatçı olan Grace Weir ve Jo Walzer’a ait (Weir, 2001 yılında Venedik Sanat Bienali’nde İrlanda adına sunum yapan, uluslararası bir video sanatçısı).
Fotoğraf: Ros Kavanagh
Mimarın proje için seçtiği yer – küçük şehrin en üstünde konumlanmış güzel yeşil bir örtü içinde yer alıyor. Eğer bu bir köprü olsaydı, dış kısımda hafif köşeli duvarlardan oluşan bir kutu olacaktı. Kaplama malzemesinin seçimi (ritmik cam panellerle dönüşümlü yansıtıcı paneller) ve çim çatı, İrlanda’nın kırsal alanlarını taklit ediyor ve iç mekandaki ışıklar geceleri binayı görünür kılıyor. Ayrıca bu bina ikinci bir sırrı da saklıyor; yatak odaları, banyo ve vestiyer yeryüzündeki en büyük mağarayı oluşturuyor.
Zemin içinde bulunan bu tek girişli insan yerleşiminde sarmal merdiven gün ışığına yöneliyor. Odaların içinde ise beyaza ağırlık verilmiş. Bu projede mimarlık sanatla yeniden şekilleniyor ve dar sıralı ışıklı beyaz paneller peyzajın birer parçası haline geliyor.