Antakya’daydım… Bir önceki cuma… İlk işim erkenden Mozaik Müzesi’ne gitmek oldu. Yıllar önce de bu müze için gitmiştim. Başka yerlere göre Antakya’ya daha sık gidişim de bundandı.

Öyle uzun yıllar oldu ki şimdi anımsamıyorum bile ilk gidişimi. O yıldan bu yıla hiçbir şey değişmemiş müzede. Bir yandan “Ne iyi, bir şey gelmemiş başına” diye seviniyorsunuz.

Öyle ya, şu son yıllarda kentlerin özeklerindeki bu tür kültür yapılarına göz koyulmadı mı? İlkokullara bile… İlkokulu şunu bunu bir yere atıverirsin… Yapısını yıkarsın… Gelsin iş merkezi, gelsin otel… Her yanımız iş merkezi… Bakkalımız çakkalımız bile İngiliz artık… İliğimize dek sömürüyorlar bizi, işbirlikçilerle bir olup…

Müze Antakya’nın özeğinde duruyor. Ne güzel! Ama müzeye girince bu sevinç üzüntüye dönüşüyor. Çünkü yapıldığı gün gibi duruyor. Üstelik mozaiklerin üzeri (öyle söylenir ya) bir karış toz… Işıklandırma tümüyle yanlış, yapısal olarak da… Daha yapılışında yanlıştı bugüne göre… Bir de bu toz… Mozaikleri görebilirsen gör…

O günlerin müze düşüncesiyle bugünkü uymuyor elbette… Ben olsaydım yerlerinden söküp getirmezdim mozaikleri. Bunun, Almanların, Bergama Zeus Sunağı’nı söküp götürmelerinden bir ayrımı yok. Yerlerinde korurdum… Mozaikler, biliyorsunuz Harbiye’de bulundu. (Harbiye neredeyse bitişmiş Antakya’ya son yıllarda. Apartmanlarla doldurmuşuz arayı…)

Harbiye gerçek anlamda bir cennetti… Şu dinlerin insanlarla alışverişte söz verdikleri cennet var ya… O bile çekişemezdi sanırım Harbiye ile, dünya gözüyle baktığınızda… Sular fışkırıyordu ağaçların arasından. Tam bir “mesire’likti”… Roma döneminden villalar vardı orada. O yapıların tabanları mozaikti işte. O tasarım içinde yerlerinde korunsalardı algılanır, anlaşılır, yaşanılır olacaklardı. (Yenileri bulunursa en azından öyle yapılmalı.) Oysa söküp götürmüşler Antakya’ya…

Duvarlara yerleştirmişler… Kimilerini de yerlere… Dedim ya, toz içindeler… Denilecek ki “Devlet neden elini uzatmıyor?” Dedim ya, ben hükümetin elini uzatmasından, yıkıvermesinden bile korkuyorum. Böyle şeyler kültür konusu…

Ama her şeyden önce yöresel kültür konusu… Yörelilerin kendilerini sorumlu duyacakları… Bütün Antakyalılara, kent tasarımcılarına, mimarlara, mühendislere, hukukçulara, doktorlara, tecimle uğraşanlara (vs. vs. vs.) sesleniyorum: Sevgili

Antakyalılar, yalnızca günde bir çay ya da sigara parasını buna ayırsanız çözülür müzenin bakım konusu. Bir vakıf kurulmalı… Müze elden geçirilmeli… İnanın her şeyden çok para getirir, yeryüzünün her yerinden geleceklerin ödeyecekleri… Hepimiz utançtan kurtuluruz!