Şakirin Camii'yle ilgili tartışmalar dinmiyor. Önce büyük bir sırrın ifşası gibi flaş flaşlarla "Gerçek mimar o değilmiş!" faslı geldi.

Bazıları caminin mimarının da Zeynep Fadıllıoğlu olduğunu zannediyormuş meğer, Hüsrev Tayla'nın keşfi büyük olay oldu onlar için.

Hüsrev Tayla da "Mihrap başka tarafa bakıyor, minber başka tarafa. Camide birlik, beraberlik, huzur yok" diyerek memnuniyetsizliğini apaçık dile getirdi. Demek ki arada ne tür fikir ayrılığı olursa olsun, tamamlanmış, belli ki dönüşü olmayan bir iş için "Yapanların eline sağlık" deyip geçmek için bazen muazzam iş tecrübesi, dahası 84 yıllık hayat bilgisi kâfi gelmiyor.

Hüsrev Tayla, yapımı esnasında projeden çekildiği ve ilk kez Sabah'tan Figen Yanık'la birlikte gezdiği Şakirin Camii hakkında pek çok şey söyledi (17 Mayıs, Sabah Pazar):
"Altın varak servet teşhirinden başka bir şey değil", "İçeride sükunet yok. Birlik, beraberlik yok, sırrı yok. Cami huzur yeridir. Cami bir gazino değildir, eğlence yeri değildir, gösteriş yeri hiç değildir", "Mihrabı, mimariden esinlenerek yaptıklarını söylüyorlar. Minber, güzel bir yorum ama ikisi birbirinden çok farklı. Vaaz kürsüsü de ahşaptan yapılmış. Birbiriyle ilintili üç eleman, bu kadar birbirinden ayrı olmaz", "Kubbe yazıları mübalağalı, sağa sola kaçırılmış", "Burada bana mübalağalı geliyor bazı şeyler, avizeler de..."

Ankara'daki Kocatepe Camii'nin de mimarı olan, Anıtlar Kurulu üyeliği yapmış, eserlerinin yanı sıra restorasyon uzmanlığıyla da maruf Tayla'nın bakışı önemli tabii ama açıkçası sadece onun dediklerinden hareketle, görmeden hayal etsem bu camiyi, ortaya çok daha şatafatlı, abartılı, rüküş bir şey çıktığını sanırdım.

Sanem Altan da Mehmet Şevket Eygi ile birlikte gezmiş Şakirin Camii'ni. Sicili belli Eygi'nin görsel beğenisi ne kadar önem taşımalı bizim için bilemeyeceğim, ama o da ahkâmda geri durmamış elbette (Dünkü Vatan Pazar):

"Arap sermayesi ile yapılan bir cami, bu yüzden altın yaldıza düşkünlük var. Kullanılan taşı beğenmedim. Tavan biraz daha süslü olmalıydı. Havuz neden siyah hiç anlamadım" gibisinden her şeye bir kulp takıyor.

"Bu halı çok silik. Renkli Türk motifleri olabilirdi. Türk kırmızısı, aşı boyası koyu kırmızı bir halı yapacaklardı, patlardı o zaman" da diyor ki, bu, okumayı kestiğim cümledir. İyi ki böyle bu halı seçilmiş, diğer camilerdeki o çok renkli, cafcaflı motifli, gözü yoran, dikkati dağıtan halılardan döşenmemiş.

Cami mimarisi ve dekorasyonu üstüne laf söyleyecek insan tabii ki ben değilim, ama ukde zararlı bir şey:

Şakirin Camii'nde beni en rahatsız eden şey, onca özenilmiş tasarımın yanında çok fena sırıtan beyaz plastikten tabureler oldu. Hafifliği ve iç içe geçme özelliğiyle pratik olabilir, işlevsel olabilir, ama yok mudur bu çirkinliğin başka bir formülü?

Ayakkabıların çıkarılıp konduğu bölmelerin de kilitli olmaması nahoş, ama bunun yakında hallolacağını tahmin ediyorum.

Onun dışında Şakirin Camii tahmin ettiğimden çok daha sade, abartısız, şık ama mütevazı geldi. Söylenilenlerin aksine, bütünlüklü geldi.

Sadece mihrap ve minberin birbiriyle uyumlu bir çift olmadığı eleştirisini anlayabilirim; çok çarpıcı ve hoşlar, lakin bambaşkalar.

Ama camilerin gazino, kulüp, gösteriş yeri olmadığına dair göndermeler biraz acımasız değil mi?

Bir camiyle bir oteli kıyaslamak, evet şuursuzluk sayılabilir, ama gene de görgüsüzlükten, şatafattan, abartıdan bahsedenler Antalya Kundu'da açılan şu korkunç Mardan Palace'ın fotoğraflarına bir daha baksalar...

Gösteriş sınırlarının çektikçe ne biçim esnediğinin kanıtı Mardan Palace, sonradan görmeliğin, zevksizliğin, rüküşlüğün tarifini değiştiriyor. Tebrikler.