Tasarım alanı olarak verilen Hatay’ın sıcak iklim özellikleri, yoğun yaya ve araç trafiği, yoğun kent dokusu ve tarihi yapısı tasarım kararlarının alınmasında önemli rol oynadı. Tasarımın hedeflerinden birisi mimarlık enstitüsü ile bağlantılı ve yoğun araç trafiğinden bir nebze soyutlanmış bir yaya ve aktivite bölgesi oluşturulmasıydı. Bu amaçla Selçuk Caddesi trafiğe kapatılarak tamamen yayaların kullanımına sunuldu.

Selçuk Caddesi ile ilişkilendirilen enstitü girişi ile iç avlu arasında bir bağlantı kuruldu. Bu iç avlunun devamlı yaşayan ve kentlinin de kullanımına açık olan bir alan olması hedeflendi. Serbest bir şekilde konumlandırılan sergi amaçlı duvar ve platformlar bu doğrultuda geliştirildi. Ayrıca giriş mekanı kot olarak biraz çökertilerek daha özel ve daha tarifli bir mekanın oluşturulması amaçlandı.

Programda yer alan konaklama birimleri ile atölyeler birbirlerinden ayrılarak 2 blokta toplandı. Bu bloklar yardımıyla bir iç avlu oluşturuldu ve Antakya geleneksel evlerindeki avlulu yapıya atıfta bulunuldu. Bu bloklar arasındaki bağlantı +3.50 kotunda terasvari bir platform yardımıyla tekrar kurularak yapının sadece zemin kotta değil üst kotlarda da bağlanması ve kullanımın kolaylaştırılması amaçlandı.

Yapıda basit bir dil kullanıldı ve tamamen betonarme sistem önerildi. Bununla mevcut şehir dokusuna uyum sağlanmaya çalışıldı. Yapı, iç avlusu sayesinde kendi içerisinde yaşayabildiği gibi bu avlunun dışa doğrudan ve kolay bir yolla bağlanması sonucunda dışarıdaki hayatı da yaşayabiliyor ve kentliye hizmet verebiliyor. Konaklama ve atölye blokları arasındaki bağlantı bir sergi mekanı yardımıyla sağlandı.

Sıcak iklim özellikleri dolayısıyla dış kullanımların öneminin arttığı düşünülüp gölge mekanlar oluşturularak dış mekanda konfor sağlanmaya çalışıldı. Mimarlık öğrencilerini ağırlayacak olan ve değişik workshoplara olanak sağlayan yapının kentliyle de buluşması ve bu sayede genel bir mimarlık bilincinin oluşmasına katkı sağlanması amaçlandı.

Antakya Mimarlık Enstitüsü