Tasarım Diyarbakır’ın yapı tipolojilerindeki fragmanlardan türetilmiştir. Ortam verisi olarak yereldeki duvar imgesi artırılarak, zemin-duvar-saçak yapısına dönüştürülebilir.

Programlar zemin-duvar-saçak arasındaki ilişkilerle-kendi doğaları ile bulunur. Saçak, kamusal boşluk olarak belirir. İçinde barındırdığı gölgeli koyulukla yapıyı hacimleştirir. Işık hem kamusal saçak alt boşluğu hemde yapı hacmi içerindeki aralıklarda kütleleşerek hacimleşmeyi ve boşluk fikrini güçlendirir. Böylece ışık tasarımın asal nesnesi haline gelir. Meclis toplantı salonu ve fuaye, kent-saçak boşluk (sur perspektifi) ilişkisinde ‘iskele’ gibi kent boşluğuna uzanır.

Kapalı programları saran boşluklu yapısallıklar ortam ve nesnesi arasındaki ilişki üzerinden geliştirilmiştir.