Samsun'daki yurtta çıkan yangında iki genç kızımızı kaybettik. Bakan Aliye Kavaf "İhmal yok" dedi. Hem Kavaf'a hem de Milli Eğitim Bakanı Çubukçu'ya bu "kısa yazı" ile seslenmek istiyorsun. Önlem yoksa ihmal oradadır! Demek istiyorsun.
Bu yazı kısa olmalı. Çünkü insandan insana acı geçer. Acıları büyütmek değil niyetin.
Maltepe, Dumlupınar İlköğretim Okulu ana sınıfı öğrencisi Efe Boz, ayağı kayınca lavaboya tutunmak istedi. Yerinden kopan lavabo ile yere yuvarlandı. Lavabonun kırılan seramik parçaları Efe'nin şah damarını kesti ve Efe'yi kaybettik. Haberlerdeki dil böyle aktarıyor... Sekiz yıllık eğitime geçişte bina ve alt yapı eksiklikleri hâlâ devam ederken gün geçmiyor ki mevcut yapıların can güvenliği taşımadığı gerçeği ile karşı karşıya kalmayalım. Haklısın öfkende. Devlet okulları, yetiştirme yurtları çağdaş eğitim yuvaları olması beklenirken mezar taşı gibi ülkenin dört bir yanında yükseliyor.
Samsun SHÇEK'e bağlı Yaşardoğu Kız Yetiştirme Yurdu'nda çıkan yangında Zeynep Binici ve Özlem Çakan'ı kaybettik. Yurtta yangın merdiveni yok! Merak ediyorsun, şehitler ülkesi Türkiye'de Zeynep ve Özlem adlı kızlar ölünce nereye gider? Şehit olmanın yüceltildiği, askere giden her gencin daha baştan "anne ben şehit olacağım" dediği, barış amaçlı çıkılan deniz yolunda ölmenin, savaşın değil de barışın bir parçası gibi gösterildiği şu günlerde, Zeynep ve Özlem için ciğerinde ve beyninde ayrı bir oda açmak istiyorsun.
Evet, bu yazı kısa olmalı ama...
İzmir Bornova'da Seyit Şanlı Teknik ve Endüstri Meslek Lisesi 11. sınıf öğrencisi Anıl Erdem iki ders arasında çıktığı okuluna girmek isterken başı kapanmakta olan otomatik demir kapı ile duvar arasına sıkıştı. Anıl Erdem'i kaybettik. Güvenlik görevlisi ekonomik nedenlerle işten çıkarılan okulda, ekonomik önlemler can güvenliğinden önce geliyor belli ki. Ama bu bir ülke politikası ve genel sosyolojik tutumla da ilgili elbet. Anıl'ın kaderi böyleymiş... Kaderciler ülkesinde genç olmak... Tersaneler, madenler, kenti basan seller ya da kerpiç evler katil... Katil lavabolar...
Evet, bu yazı kısa olmalı çünkü kimse şikâyetçi değil. Neyin yazısı ki bu! 2008'de Konya'da Kuran kursu çökünce ölen 17 kızımızın ailelerinden hiçbiri şikâyette bulunmadı. Allahın takdiriydi bu tabii.
Öldürülürsen şehit olursun, toprak altında kalırsan kaderindir, depremse Allahın takdiridir. Sorumlular "ihmal yok" der, haberleri izlerken senin gözlerin dolar. İşte o kuru acıdır insandan insana geçen. Ertesi gün ofisinde hali vakti yerinde müşterine cici yapılar çizersin. Bu işi yapınca mimar olursun. Ancak bina yaparsan/kazık çakarsan mimar olursun. Gökdelen çizmek varken çocuklarla atölyelerde yaptığın 3. köprü oylamasıyla (19 evet-6 hayır) niye oyalanırsın ve uzun uzun yazılar yazarsın böyle. Bu yazıyı kısa tut bakalım! Binalar ve otobanlar uzun olmalı. Yazılar değil!
Tabii şu "Nasıl Bina?=Nasıl Biri?" atölyesinde, bitişik nizamda bulunan çekme katlı aparmanı "uçmuyor" diye tanımlayan çocuğun etkisindesin hâlâ. Uçamayan binalar sıkıcıdır çocuklar için. Yürümeyen yollar, dönmeyen merdivenler ya da büyüyüp küçülmeyen kapılar. Bir yapı yalı ise yaşlı ve zengindir, gökdelen ise genç ve mutsuzdur, hatta kumarbazdır, bakımsızsa küsmüştür, böyle tanımlamaktadır çevrelerindeki yapıları çocuklar. Yapılar ya ağlar ya da güler onlar için.
Büyükler içinse kâr getirmeyen, devasal olmayan, ödül almayan binalar sıkıcıdır.
Geçen gün bir arkadaşın söylemedi mi sana. Sen yaz yaz da hiçbir şey değişmez bu ülkede! Buna değil de kendini bu ihmallerin bir parçası gördüğüne yanarsın.
Acı su gibi yolunu bulur. Ama umut öyle mi, emek ister. Elden ele taşımalı...
Bu yazı da diğerleri gibi uzar gider. Burada kesmelisin.
Ey mimar.Yazara Görüşlerinizi Bildirmek İçin