Amerika’nın 2001’de Taliban rejimini devirmesiyle birçok grup Afganistan’ın yeniden kurulması için ülkeye, uluslararası organizasyonlarla yardımlarda bulundu. New York tabanlı İsviçreli mimar Frederic Levrat ve eşi Zolayka Sherzad Afganistan’a akan bu yardım grupları arasındaydılar. Aslında, Afgan kökenli olan mimar Sherzad, 2000 senesinden bu yana kar amacı gütmeyen Umut Okulu aracılığı ile insani yardım işleriyle uğraşmakta. Levrat ise, 20 senelik bir iç savaş sürecinde harabeye dönen şehir için yeniden yapılanma projeleri yanında, sağlık ve eğitim gibi sosyal hizmetler alanlarında bir çok projeler hazırlıyor ve sivil toplumu yeniden yapılanma sürecinde aktif rol alıyor.

Kabil’in yeniden yapılanması için gerekli kalifiye işçi, yerel sermaye birikimi, altyapı ve enerji sıkıntısından yakınan Levrat, Afganistan’ın zorlu mücadelesine katılmadan önce Peter Eisenman ve Tadao Ando gibi mimarların ofislerinde görev almış. Levrat, bu dönemlere ait son projesinin tam bir kavramsal çalışma olduğunu, lazer kesimli yarı-saydam Pleksiler ile gerçekleştirdiği projenin yanılma payının 25 mm’den az olduğunu söylüyor ve ekliyor: “Ancak hiçbir şey, bir şehrin tümüyle- toplumu ve kültürüyle de- yeniden inşaası ile karşılaştırılamaz.”

Levrat’ın uzmanlık değeri kısa süre içinde yönetimlerce de tanındı ve kendisinin yeni kurulan Şehir Merkezi Yeniden Yapılanma Birimi’ne atanması kararı alındı. Fakat malzeme ve altyapı eksikliği, Kabil’in yeniden yapılanması için alınan kararların yerine gelmesini engelliyordu. Levrat, biraz becerisi olan kim varsa hepsinin savaş sırasında ülkeyi terk ettiğini söylüyor. Fakat şimdilerde ülke dışındaki birçok profesyonel grubun ülkeye geri döndüğü gözleniyor. Abdullah Rafık da bunlardan biri. 2004 yılında Levrat, Tayland’daki bilgisayar işletmesini bırakarak Afganistana dönüş yapan Rafık ile işbirliği yaparak inşaat alanında bir çok ihale kazandı. İhaleler 18 adet ilkokul ile USAID gibi Amerikan yardım kuruluşları için 36 klinik inşaatını kapsıyordu.

Levrat paraların dış kaynaklı firmalardan toplanmasıyla, bu iş için gerekli yerel işgücünü ancak istihdam edebildi. Sorun Afganistan’da yerel bir inşaat şirketi sahibi olamamak. Ona göre bu nedenle birkaç Türk şirketi buralarda servet yapma fırsatı yakaladı. Fakat, Afganistan’ı geliştirme ve kalkındırma sürecinde ülkenin kendisi rol alabilmiş midir? Levrat, Rafık ile, malzeme kıtlığından dolayı basit bir kenetli tuğlayı bile Tayland’tan ithal etmek zorunda kaldıklarını söylüyor. Ancak, birkaç gün içinde imzaladıkları bir sözleşme ile, günde 5000 el yapımı tuğla üretimi gerçekleştirmek üzere, 80 yerel işçiye eski bir buğday tarlasında eğitim verdiler. Yerel imkanlara dayalı bu üretim ile bugüne kadar 12 okul ve 25 klinik yapımı gerçekleştirildi.