İtalya ve Rönesans
Rönesans İtalya’sında bahçe, insan için yapılır ve insanı onurlandırırdı. Bahçe düzenlemesindeki oranlar, kullanıcıyı rahatlatması amaçlanarak hesaplanırdı, ancak bu hesaplar matematikten çok sezgilere dayanıyordu. Manzaraya hakim olmak amacıyla yerleşim yerlerinin tepe eteklerinde kurulması, aynı zamanda bölge ikliminin de bir sonucuydu. Eğimli alanlar doğayla uyumun bozulmaması dikkate alınarak teraslanıyordu. Materyal olarak yaprak dökmeyen ağaçlar, su ve taş kullanılıyordu, “kalıcılığın” amaçlanması bu malzeme seçiminin nedeniydi. Merdivenler, herkeller, pergola ve çardakların biçimlendirdiği mekanlarda bitkisel eleman olarak ise şekillendirilmiş çalılar, servi (Cupressus sempervirens) ve çoban püskülü (Ilex aquifolium) tercih ediliyordu. Çiçeklere fazla rastlanmıyor, geometrik ve keskin hatlı formlar yaratmak için şekil verilebilen bitkiler tercih ediliyordu. Arazinin ve yapının sahibi, mimar ve bölgenin özellikleri, bahçenin niteliklerini belirleyen etkenlerdi. Dönemin tipik bahçe sanatını anlamak için incelenmesi gereken Villa Lante, peyzaj mimarlığına önem kazandırdı. Sona ermekte olan bir dönemi simgeleyen bu anlayışla eş zamanlı olarak, Palladio Villa Rotonda adlı eseriyle Ortodoks bahçesini artık geçmişte bırakıyor ve İngiltere’de 18. yy. tasarımının temelini oluşturacak “geometride doğal formlar” anlayışını başlatıyordu.

İtalya ve Barok
Barok dönemle birlikte, bahçeler teatral nitelik kazandı. İnsanlar bahçelerde artık sakinleşmek ve düşünmek için değil, oyuncu olarak bulunuyordu. Yaratıcılık ise düzenlenen alanın doğal şartlarına göre farklılaşıyordu. Yamaçta bulunan bir bahçe, seyir amacıyla tasarlanmış dev kaskatlarla sahneleşiyordu. Tahmin edilebileceği gibi, büyük ölçekte etkileyicilik ilk amaçtı, detaylar henüz gelişim gösterememişti.
Peyzaj Mimarlığı