Cemetery for the Unknown, Hideki Yoshimatsu - Archipro Architects

Yüzeyin kendisinin tasarımı, hacimsel olmayan mimarinin en uç noktası olarak tanımlanabilir. Kandinsky’i başlangıç noktası, nokta ve çizgiyi ise mimariden uzak unsurlar olarak kabul ettiğimizde, “yüzey” tamamen mimari bir kavrama dönüşür ve bazen hacmin dahi yerini alabilir. Burle Marx’ın Rio de Janeiro’daki Promenade of Copacabana (1970) tasarımı, tam da bu algının bir simgesi gibi. Le Corbusier’nin kenti simgelerle bir bütün haline getirme fikri, bu tasarımla farklı bir biçimde yansıtılıyor. Süregelen binalarla tanımlanan geniş alanlar yerine yatay bir landmark kenti karakterize ediyor.

Promenade of Copacabana, tam da modernin yüzeyle uzlaştığı döneme ait bir tasarım olarak görülebilir. Aslında bir “sahil düzenlemesi” olarak tanımlanmasının sınırlayıcı olup olmadığı tartışılabilecek olan bu tasarım, erken modernitenin, yüzeyi dekorasyonun suç mahalli olarak gördüğü için uzak durulması gerektiği şeklindeki ideolojik saplantıdan kurtulmasının kente bir yansıması.

Bu saplantıları ilk reddeden, pürüzsüz ve beyaz düzlemlerin ustası olarak kabul edilen kişiydi: 1940’ların başından itibaren Le Corbusier, sıvasız beton yüzeyleri resimlemeye başlamıştı. Birkaç yıl sonra, international style akımının da etkisiyle yüzeyler resimsel etkilerden kurtuldu, maddesellik, tekstür ve hacim kazandı. Tekrarlanan süsleme amaçlı motiflerin halen dikey yüzeylerle ve bina cepheleriyle sınırlı kaldığı bu dönemin tersine, yüzeyin çekici bir tasarım nesnesi olarak görüldüğü post modernizmde, modern dil ve süslemenin birbirine zıt iki kavram olmadığı anlaşıldı.

Eğlenceli ve renkli Pop ve sadeleştirilmiş Zen yorumlarının baskın geldiği yüzey tasarımlarının ortak bir noktada buluşturulması arayışları, güncel bir eğilim olarak karşımıza çıkıyor.
Peyzaj Mimarlığı