Doğulu toplumların birçoğunun ütopyasının “Batı gibi olmak” haline geldiği bir süreç yaşanıldı ve hala yaşanıyor. Yeni ve batılı bir toplum yaratmak adına kısa bir sürede radikal kopuş projesini benimseyerek geçmişini ötekileştirmiş ve kollektif hafızayı elden geldiğince boşaltarak, yerine milliyetçiliğin gereklerini yerine getiren, icat edilmiş bir tarihi koymaya çalışılmış okul kitaplarıyla büyüdük hepimiz. Bunun sonucu ise, ulusal kimlik inşasının yarattığı travmaya maruz kalarak kollektif belleği zedelenen ve içinde yaşadığı dünyayı kendinin kılma ve bu sayede bu dünya üzerinde etkide bulunma kapasitesi sekteye uğrayan bir toplumun geleceği hayal etme gücünün de güdük kalması aslında çözemediğimiz sorunun cevabı.
Geçmişin ve bugünün tasarım ürünlerine ekonomik, etik veya estetik açıdan “değer”i biçen, değer atfettiği ürünleri koruma altına alan ve bu ürünleri insanlığın kültür mirası olarak selamlayan da aynı batı kültürleridir. Aynı zamanda kültürler sınırlılık gösteren ve homojen yapılar da değildirler; kendi içinde farklı dünya hayalleri için mücadeleyi barındıran heterojen yapılardır.

Sanat-tasarım-zanaat ya da mimarlık kültürünü var eden asıl kimlikler gözden kaçtığı vakit, aslında temel çelişkilere gönderme yapan kavramlar; sadece yüzeyde gözüken kimi popüler anlayışlara, kimliklere ya da pratiklere asılıyormuş gibi anlaşılmaktadır.

Sadece dünyayı anlamak –onu anlatmak, en ince detaylarına kadar tasvir etmek, içine girmek ve bilmek- ya da dünyayı değiştirmeyi hayal etmek –hayatla ilgili belli kaygılara sahip olmak ve kısmen de olsa onların doğrultusunda hareket etmek; bu coğrafyanın yarattığı her türden değerin arkasında olmak tasarımın geleceğini belirleyecek olan niyetlerdir.