1894'te İstanbul'u yerle bir eden deprem sonrası İtalyan hükümetinin verdiği görevle İstanbul’a gelen İtalyan mimar D'Aronco'nun özgün çizim ve suluboya çalışmaları kitaplaştı.

Kitapta hem İtalyan mimarın İstanbul’da kaldığı dönemde (1893 – 1909) Kapalıçarşı, Mihrimah Sultan Camii ile Ayasofya Bazilikası'na ait restorasyon çalışmaları hem de diğer yapılarının eskizleri yer alıyor.

D'Aronco İstanbul'da kaldığı süre boyunca ayrıca sultanın özel ikametgâhı Yıldız Sarayı'ndaki bazı binaların yeniden yapılandırılmasıyla da ilgilenir. Ziraat, Orman ve Maadin Nezareti ile dört yıllık bir anlaşma imzalayan mimarın çalışmaları Bizans ve Osmanlı figüratif kültürüyle karşılaşma niteliği taşır. En güzel örnekleriyse Sultanahmet Meydanı'ndaki Ziraat, Orman ve Maadin Nezareti, yeni Tophane Çeşmesi, Mekteb-i Şahane Binası... D'Aronco'nun tarzında her ne kadar "art nouveau" etkisi fark edilse de o referans noktasının Viyana olduğunu dile getirmiştir.

D'Aronco'nun mimari geçmişinden bahsetmek gerekirse 1901'de Torino'daki Uluslararası Modern Dekoratif Sanatlar Sergisi binaları için proje yarışmasını kazanan D'Aronco'nun kurduğu sergi pavyonları yeni İtalyan mimarisinin manifestosu olarak kabul edilir. Daha sonra Udine Bölgesel Sergisi pavyonlarını tasarlayan mimar, başyapıtlarını da 1902-1906 arasında verir. Bunlar arasında Beşiktaş'taki Şeyh Zafir Külliyesi, Karaköy Mescidi, Türkler'in sipariş ettiği yalılar ve Tarabya'daki İtalyan Büyükelçiliği, Iglesias'taki Sardinyalı Madenciler Birliği Binası yer alır. Bu yapıtlarda, Osmanlı mimarisinin yaşam gücüyle Orta Avrupa Sezession sanatının birbiriyle bütünleşmektedir.

Ayrıca D’Aronco’nun “Türk Yerleşim Kültüründe Modernleşme” temalı bir araştırması da bulunmaktadır. Boğaz’da 1903 – 1906 yıllarında inşa edilen ve geneli avlulu olan villalar onun bu araştırmasının ana fikrini oluşturmaktadır.