Kentlerin dönemlere göre farklılaşan devlet müdahalelerine tanık olduğu Türkiye'de konut politikaları, imar uygulamaları, imar yasa ve yönetmelikleri, konut üretim süreci, dönemin sermaye birikim dinamiklerine bağlı olarak değişir. Bunun yanında, kapitalist sistemde diğer işlevlerinin yanı sıra ideolojik bir işlevi de olan konutun her şeyden önce biçimi, yeri ve niteliği günlük yaşantıyı belirler. Konut sahibi olma mücadelesindeki ilişkilerin karmaşıklığı ve uzlaşmazlığını çelişkilerini her yeni gün en az bir yeni örnek ile fark edilen kentsel mekanda konut, politik bir araç olarak kullanılır.

En alt ölçekte gündelik hayatın düzenlendiği, mahremiyete konu olan konut, Türkiye'de 1988'lerin başlarına kadar en güvenilir yatırım aracı olarak da kabul edildi. Ulusal paranın kıymetinde ve faiz oranlarında değişikliklerin yaşandığı dönemlerde bile değerlerini koruyan, düzenli ve güvenli getiri sağlayan, yok olmadığı sürece de barınma gereksinimini karşılaması ile bile önem arz eden konuta David Harvey Sosyal Adalet ve Şehir adlı kitabında barınak; oturanların özel kullanımı için bir nicelik mekan; mahremiyet; işyerine, alışveriş olanaklarına, sosyal hizmetlere, aile ve arkadaşlara ulaşmada göreceli konum; fiziksel, toplumsal ve simgesel (statü) özelliklerine sahip semt konumu; servetin biriktirilip geliştirileceği bir araç olduğu yönünde anlamlar yüklüyor.

Konut