İkiz Kuleler’in zemini savaş yorgunluğuna gömülmüş. Yeniden yapım işlemleri ilerliyor, New Yorklular yenileme ile ilgili sorular soruyorlar fakat sadece şehrin telaşını ve evhamını yansıtan resimlerle karşılaşıyorlar.

Gözlerimizi kapatırsak, belki bu kuruntulu hayal de kaybolur.

Ama beklenen bir açıklama ile Vali Eliot Spitzer Özgürlük Kuleleri yapımını destekliyor. Spitzer; kişisel kibri ve politik çıkarı için, bozulmuş projeyi onararak geniş vizyona sahip olduğu işaretini veriyor.

Çok öncelerde; merkezdeki kulelerle ve gayrimenkul değerleriyle ilgili tartışmalar olmuş. Müteahhit Larry Silverstein Özgürlük Kuleleri yanındaki 3 binadaki 557.400 m²’lik ofis alanları ile ilgili çalışmalar yapmış. Eğer en az 3 milyar Dolara kiralamak mümkün olsaydı proje yeterince karlı bir yatırım olur muydu? gibi sorularla karşılaşmış. Bu kulelerin sembolize ettiği şey sadece teröristlerin potansiyel hedefi olarak gören kiracıların korkusu. Öneriler kuleyi yönetim ofisleriyle basitçe paketlemek olmuş.

Henüz problem o kadar basit değil; bir gün bürokratlar binanın içinde çalışmaktan yorulabilirler. Ayrıca binanın mimarisi neyi belirtiyor? Vali Spitzer şehir merkezinin semalarında uzakta beliren ikiz kuleler silüetini geri çağırabilir. Özgürlük Kuleleri de New Yorklular’ın günlük hayatlarına aynı şekilde güçlü bir etki verecek ve şehrin dünyadaki imajı kadar iyi olacak. Bu mesaj eski kulelerin verdiği mesajdan farklı.

Sivri dökme oluksuz köşeleri ile devasa bir cam dikilitaşı andıran Özgürlük Kuleleleri, terorist hareketten yaklaşık bir yıl sonra alelacele yeniden tasarlanmış ve ardından terorizm uzmanlarının görüşleriyle bombalı saldırılara karşı savunmasız bulunmuş. Bu biçimsiz şişkin form Skidmore, Owings Merrill tarafından yeniden yapılan kötü postmodernist tarihini hayal meyal hatırlatıyor. (Cam kaplamanın granite dönüşmemesi bir mucize).

Bugünlerde Paris, Londra ve San Fransisko gibi kentlerin manzaralarına yeni şekil verebilmek için kulelerini önemli mimari yarışmalarla elde etmeleri lazım. Bütün bu çizimlerin jürisindeki tutkulu mimari yetenekler, gökdelenleri yeniden tasarlayarak teknolojik ve strüktürel limitleri geç kalmış birçok tasarımı bütün şehir görünümünün bir parçası haline getirebilirler.

Hatta New York, son on yılda ortaya çıkan mimari tutku içinde dünyanın gerisinde, Norman Foster’ın yeni Hearst Kuleleri gibi projeler bizim yüksek standarttaki şehir strüktür tasarımımıza önerilebilir.

Eğer kederli Özgürlük Kuleleri sürekli kayıp etkisi verecek ve bizim acizliğimizi hatırlatmasından, mimari ürünün, gelecekte
Amerika’nın var olmayan geçmişinden ve nostaljiden daha iyi olan gerçek toplu güvenini göstermesi daha iyi olur.

Hiçbir yerde başarısızlık etkisi bu kulenin alanından daha belirgin olamaz. Toplumsal kurallar toplu kavgaya engel oluyor, birçok mimar sivil ve özel kuruluşlar arasında akıcı bir ilişki olması için alanlar yaratmayı denediler.

Thom Mayne’nin Paris’teki Phare Tower’ın lobisinde, zemindeki sokak manzarası ve galeri derinliğinin metro ile ilişki kurmasıyla binaya halk da dahil oluyor.

Özgürlük Kulesi bir kale ile karşılaştırılıyor. Laminant cam paneller görsel çekicilik veriyor, ama mesaj aynı: “Az esneklik ve tolerans çok paranoya”. Bu bina dış dünyaya karşı zırhlı ve güven vermiyor.

Bu yazgıyı onaylamaya sebep değil. Ayrıca kulenin temel yapımına başlanmış, bir yıl veya daha fazla bir süre içinde bina bu noktadan yükselmeye başlayacak. Tasarımı yeniden düşünmeye başlamak için girişimler tamamlandığında bu bina da tamamlanmış olacak. Bu arada inşa başlayınca, güneydeki Silverstein’in kulesini kiralaması da kolaylaşacak.

Vali Spitzer riski de beraberinde çağırıyor. Spitzer öncelikle şunu kabul etmeli; Özgürlük Kuleleri’nin mesajı yalnızca dünyadaki gayrimenkul takıntılı New Yorklular’a yöneltilmiş değil, ve bu mesaj şu andaki en kötü halimizi de yansıtıyor.