1997 Kyoto zirvesiyle dünyanın ısınması sorunu küresel ölçekte kamuoyu tartışmalarındaki yerini aldı. Geçen 10 yıllık süre zarfında kat edilen yol önemlidir. Kyoto zirvesinin yapıldığı sırada, gaz birikimine dayalı tehlikelerin uzmanlar dışında bilinmediğini hatırlıyoruz.

Bazı dar kafalılar -ki onlar hep öyle kalacaklar- dışında artık gezegenimizin ısınmakta olduğundan kuşku duyan kaldı mı? Peki, artık kim, tüm kanıtlara karşın, içinde bulunduğumuz iklim dengesizliğinin kökeninde kısmen de olsa insanların aktivitelerinin bulunmadığını iddia etmeye cesaret edebilir? İnsanlık tarihinde ilk kez havanın nasıl olduğunu değil, havayı ne hale getirdiğimizi, hatta daha da kötüsü, gelecek kuşaklara nasıl kısık ateşte bir iklim hazırladığımızı sorguluyoruz. Zincirinden kurtulmuş insanoğlu artık sebep olduğu değişimlerin neden olduğu sorunların çözümünün gökten inmeyeceğini biliyor: Bu bir ilerlemedir! Küresel ısınma konusundaki tartışmalar sayesinde büyük ulusların, demokrasilerin, diktatörlüklerin artık hesaba katmak zorunda oldukları, gerçek bir dünya kamuoyunun ortaya çıktığını görmek son derece manidar. En çok gaz salınımına neden olan ABD ve Çin bile sonunda bu kamuoyunu susturamayacaklarını anladılar: Gezegeni kirletmek bir ulusal egemenlik hakkı değildir, bunu yapan ülke süper güç olsa bile. Bu bilinçlenme, küresel ısınmanın neden olduğu, Hindistan'daki olağanüstü sel, Orta Avrupa'daki yüksek sıcaklık ve aynı mevsimde gerçekleşen "yüzyılın hortumu" gibi birbirinin ardı sıra gelen felaketleri, onları engellemek için hiçbir şey yapamadan izlediğimiz bir esnada bize cesaret vermektedir. Merkezi Cenevre'de bulunan Dünya Meteoroloji Örgütü, yılbaşından bu yana alışılmadık sayıda sıra dışı meteorolojik olay kaydetti. Eskiden tekil örnekler, doğanın tesadüfleri olarak ele aldığımız bu tür olaylar, artık halen süren düzensizliğin mantıksal hatta modelleştirilebilir sonuçları olarak bizi gittikçe daha fazla meşgul eden bir şekilde ortaya çıkmaktalar. Tıpkı kendi ekseninde dönen bir topaç gibi, iklimdeki değişmeler de büyük ihtimalle daha başlangıç noktasında. Gelecekte, bu olaylar daha sık, daha şiddetli, daha az "doğal" hale gelecekler. Bir asır içinde dünyanın ortalama sıcaklığı ancak bir derece yükseldi. Oysa bilim adamları bu yüzyılın sonunda ortalama sıcaklığın 2 ila beş derece yükseleceğini öngörüyorlar, bu sonuç gezegenimizin birçok bölgesi için bir felaket senaryosudur.

Geçen yıl İngiltere Başbakanı Tony Blair'e sunulan bir raporda, iktisatçı Nicholas Stern, iklim değişimlerin bedelinin, eğer mücadele etmek için bir şey yapılmazsa, dünyanın beşinci ekonomisine eşit olacağını hesaplamıştı. Stern'e göre, gaz salınımını azaltmak için yapılacak yatırımların neden olacağı harcamalar ne kadar yüksek olursa olsun, getirecekleri ekonomik fayda bu harcamaların çok üzerinde olacaktır. Bu iklim düzensizliklerinin bizi kesin bir biçimde aşmaması için küresel ölçekte çok az bir zamanımız kaldı.