Dünyanın başka yerlerinde buna benzer şeyler oluyor mu, tam bilmiyorum ama, ülkemiz garip bir ülke ve burada her şey olabiliyor. Yer; Gaziantep. Zaman; her zaman. Taraflar; yerel devletlilerle, sivil toplum kuruluşları. Konu; rant. Hem de katmerlisinden.

Türkiye’nin birçok yerinde olduğu gibi, Gaziantep’te de yerel yönetimin büyük başı meclisini topluyor. Meclis, ülkenin daha önemli meclislerinden farksız; indir eli, kaldır eli. Neyse.

Meclisin gündemi hep aynı. Kentin bir yerlerindeki arsaların kullanım pozisyonu değişecek. Bağlar, bostan mı olacak? Yok deve. Bağlar, bahçeler, ağaçlıklar, yeşillikler imara açılacak.

Yandaş toprak sahipleri köşeyi dönecek. İmara açanlar mutlu. Kentin ender nefes alınacak alanlarından biri, Fuar Alanı. Altı, yedi yüz ağaç var. En önemlisi de halka açık. Özellikle yaz aylarında çoluk çocuk doluşup çimenlerde yuvarlanabiliyor.

Bu durum ilgililerin iştahını kabartıyor. Al takke, ver külah, arazinin imar durumu değiştiriliyor. Sonra yabancı bir oteller zincirine arsa pazarlanıyor. Ne o?

Antep’te yabancı isimli ünlü otel olmadığı için turist gelmiyormuş. Yahu turist niye gelsin. Hadi geldi diyelim. Bir daha gelir mi? Bütün yollar kapalı, delik deşik. Belediye otobüsü şoförleri aileleriyle birlikte çoluk çocuk aylardır yağmurda, soğukta belediyenin önünde ekmek mücadelesi veriyor. Sokakta yüzü gülen bir tek insan yok. Sinirler gergin. Birine selam versen,

“Başlarım selamından dürzü” diye girişecek diye korkuyorsun. Şimdi buraya kadar her şey normal. Beceriksiz ve kapasitesiz adamlar bu işi ancak bu kadar yapabiliyor.

Kentteki meslek odaları, diğer sivil kuruluşlar hukuk devletlerindeki en legal yöntemi kullanıp idari mahkemede dava açıyorlar. Gerekçeleri açık. Yemyeşil Fuar Alanı beton yığınına dönüşmesin. Zaten trafik arap saçına dönmüşken bir de burası sorunlu bölge olmasın. Yoksul halkın eğlence alanı, paralı frenklerin kırmızı şarap eşliğinde dansöz oynatacakları kırmızı ışıklı eğlence alanı olmasın.

Buraya kadar da her şey normal. Ama yerel yönetimin başı bu işi hazmedemiyor. Oturup sivil toplum örgütü üyelerine birer mektup yazıp, onlara yönetimlerini şikayet ediyor. Şikayet altı sayfa. Eh buraya kadar da normal diyelim.

Ama bir cümle var ki, buyrun okuyun. “Bir şahıs arsası üzerine daire yapıp satabilir mi? Tabii ki evet. Herkes malını değerlendirme hakkına sahiptir. Ama sıra belediyeye gelince, hele belediye bu işten gelir elde edecekse, kadrolu muhalefet hazır. Olmaz, olmaz.”

Belediyenin başına bakın. Kendini kentin arsasının sahibi görüyor. “Sattıysam ben sattım” zihniyetinin hortlamış hali. Sattığı mal babasından kalmamış. Halkın çoluk çocuk eğlendiği alan. Satın alan dünya milyarderi birileri. Otobüs şoförleri soğukta sokaklarda. Halkın trilyonları bile özel şirketin cebine akıtılmış.

Yollar perişan, delik deşik. Kıyamette lale bahçesi işler. Devletliler satış derdinde. Haydi hayırlı işler.