Renzo Piano, Bern’den Köln’e uçarken Domus Dergisi’yle yaptığı kısa röportajda, çalışma planının ve uygulamanın önemini anlattı.

“Klee Müzesi’nin açılışına sadece birkaç hafta kalmışken, benim şantiyeye ahşap döşemenin – 10 yıl önce kullanmaya başladığımız ve kendi geliştirdiğimiz - derz detayını kontrol etmeye gitmem size şaşırtıcı gelebilir. Bence bir mimarın işe katkısı aynen bir sanatçının katkısı gibidir, başkasına delege edilemez. Bana göre mimarın tasarımıyla doğrudan fiziksel bir ilişkisinin olması gereklidir.

Çok büyük mesafeler katederek seyahat ediyorum çünkü her bir şantiyemizi yakından takip etmeye çalışıyorum. Sanırım bunun ofisimin çalışma prensipleriyle de ilgisi var. Eğer şantiyeyi ve detay çözümlerini bizim üzerimizden alsalardı, ne yapardık bilemiyorum. Biz ofiste herşeyi yapıyoruz. Bir projenin son uygulama safhasının da çok yaratıcı bir süreç olduğunu düşünüyorum çünkü bence düşünceden uygulamaya uzanan sürecin seyri lineer değil daireseldir. Seçimler doğrulanmaz ama yeniden gözden geçirilebilir. Böylece her bir proje alanı başka projelerde kullanılabilecek müdahaleleri yaratmak için bir fırsattır. Bu şantiyeler birer laboratuvar, birer bilgi makinesidir.

Ben bizim mesleğimizin üç kapsamı olduğuna inanmaya devam ediyorum: bir mimarın gerektiğinde birbirinden ayrı gerektiğinde ise beraber tutmasını bildiği üç alan yani teknik, yenilikçilik - kişisel lirizm ve sosyal duyarlılık. Biz sürekli bu alanların birinden diğerine geçiş yaparak ilerlemeliyiz ve bunları birbirlerinden ayrı düşünmemeliyiz.

Bu proje kentsel bir düşünce üzerine temellendirildi. Geçirgen ve beklenmedik bir oluşum olması istenildi çünkü genelde büyük ambarlar kapalı ve içe dönük mekanlardır. Bizim binamız kentin çok farklı parçalarının kesiştiği bir noktada –kalabalık bir sokak, bir ofis binası, bir kilise ve yaya yolu- yer alıyor. Tüm bloğu kendi yapımızla kullanma seçeneğimiz varken biz bunu tercih etmedik, geri çekilip düşeyde yükselmek istedik. Bu şekilde bina kendini özgürleştirip, kendisi ve çevresiyle bir gerilim yaratabiliyor. Güneyde, kentin altından giden bir tünel girişi var, tam binamızın balık kafasına benzeyen pruva kısmında. Onun tasarımı da trafik akışına göre şekilleniyor.

Üslup, bazı mimari hamlelerin tekrarı gibi görülmemelidir aksine üslup bilgi birikimidir. Bizim ofis olarak üslubumuz, benimle beraber çalışan herkesin bilgi birikiminin etkileşiminden oluşur. Mesela bu çerçevede ahşabı kullanış biçimimizi düşünüyorum. Ahşap benim malzememdir diyebilirim. Senelerdir projelerimizde ahşap kullanıyoruz. Bence ahşap deneyselliğe açık sıradışı bir malzeme. Lamine ahşap eski moda bir malzemeyken birden süper modern, yapısal ve güvenli bir malzemeye dönüştü. Bu projenin de Luigi Nono’nun 1983’te Venedik’te yaptığı projeyi hatırlatan ve geniş açıklıklar geçen lamine ahşap kemerleri olması bir tesadüf değil. Ama öte yandan hiçbir zaman kendimizden fazlasıyla memnun olmamalıyız yoksa kendi kendimize referans verir hale geliriz. Bilgi biriktirmenin yanısıra, her projeyle kendimizi daha da ileriye itmeliyiz ki kendi yaptığımız işe alışmayalım. Sonuç olarak, gerçek zorluk (gerçek üslup) insanın kendisini özgürleştirmesi çabasındadır.

Bu yapı nefes alan ahşap bir göğüs kafesi gibi. Strüktürü de merkezi bir bel kemiği tarafından güçlendirilmiş bir kabuk, ters çevrilmiş bir gemi omurgası görünümünde. Bu omurgada ahşabın esnekliği, herşeyi organik ve uyumlu bir biçimde hareket ettiriyormuş hissi veriyor. Aslında gerçekten de pencere camları bükülebilir olduğundan, cepheler biraz hareket ediyor. Bu nedenle her altı kemerde bir, şartlara göre tolerans kabiliyeti sağlayan araçlar yerleştirdik. Buna olanak veren de ahşap strüktürün organik olan yapısı oldu: termal genleşme birimi içeride ve dışarıda birbirine çok yakın. Eğer aynı detaylar çelik veya betonarmeden yapılsaydı çok ters sonuçlar doğururdu...”