Sekiz buçuk gün çoğu insan için uzun bir uçak yolculuğu sonrasında gece-gündüz farkının yarattığı rahatsızlıktan kurtulmaya ancak yetecek bir zamandır, fakat Washington DC’deki Katolik Üniversitesi’nden dokuz öğrenci için bu, Nepal, Machu Pichu veya İrlanda gibi uzak yerlerde sıkı bir çalışma süresi demek. Mimar Travis Price tarafından yürütülen Mekanın Ruhu/Tasarımın Ruhu isimli program uyarınca öğrenciler, bahar yarıyılında tasarladıkları bir projeyi inşa etmek üzere bu egzotik yerleşim bölgelerine geliyorlar. Ortaya çıkardıkları küçük strüktür – ister bir tapınak olsun, isterse bir göçmen barınağı, pansiyon ya da kulübe – sadece bulunduğu yerin şaşırtıcı güzelliğine eklenmekle kalmıyor; mimarinin sembolizmiyle oranın kültürünü ifade ediyor.

Yaklaşık 15 yıl önce, Price muhteşem mimari formların genelde mistik ve mitolojik olduğu açıklamasında bulundu. “Şiirsel belirliliğin” gerekliliğini kabul ettirerek öğrencileri “efsanevi modern”le tanıştırmak için bir yol aradı. Sam Mockbee’nin bölgeselciliği markalaştırıp meşhur eden Kırsal Stüdyo’suna çok benzer şekilde, Price öğrencilere mimarlığa anlam vermek için bir bölgenin kültürü üzerine çizmeyi öğreterek “homojenize edilmiş uluslararacılığa karşı atak”ta bulunmayı amaçladı.

Başlangıçtan itibaren öğrenciler programa çok büyük ilgi gösterdiler: İlk seminerdeki dokuz nokta için tam 135 kişi başvurdu. Şimdi program hem 3 kredilik bir lisans dersini, hem de 9 kredilik yüksek lisans stüdyosunu içeriyor.

Dersin üç bölümü var: İlk önce, öğrenciler bir bölgeyi, oranın ekoloji ve kültürünü çalışıyorlar, ve bunların sonucunda şiirler yazıp heykeller yapıyorlar. Price “İlk aşama metaforlar üzerinden,” diyor. Sonra, öğrencilerin fikirleri grup olarak inşa edecekleri tek bir mimari tasarım seçilene kadar birleştiriliyor. Sömestrin ikinci yarısı Price’ın deyimiyle “IKEA modu”na dönüşüyor – proje için gereken her bir çivinin bile hesaba katıldığı safha, ki böylece takım araziye gittiğinde, strüktür kolayca inşa edilebilsin.

Bu programı diğer tasarla-yap programlarından farklı kılan şey, takım çalışmasına odaklanma, uzlaşmadansa fikir birliğinin yeğlenmesi, ve mimarlıkta metafor arayışı. Eski öğrenci Brandon Rogers’a göre, “Kültür, mekan, mimari, konstrüksiyon, birey ve yaşam üzerine bir eğitimdi, hepsi on günlük bir tapınak inşaatında paketlenmiş olarak. Bu ancak grubun genel hedefe bağlı tek bir organ haline gelmesiyle mümkündür.”Başka bir eski öğrenci, Jennifer Doney ise şöyle diyor: “Tek kelimeyle: dönüştürücü. Okul yılı boyunca tasarım geliştirme sırasında muazzam miktarda uygulama/profesyonel mimari bilgisi edinmemin yanında, esas benimle sonsuza kadar kalacak olan Belmullet’daki tapınağın arazide fiziksel konstrüksiyonuydu.”

Price’ın amacı programı altı mimarlık okuluna daha genişletmek ve yere özgü tasarım konusundaki fikirlerini bir şablon dile dökerek düzenlemek. Şimdilik, programı öğrencilerinin zihinlerini açmaya devam edecek. Price “Bu programa katıldıktan sonra bir öğrenci nasıl olur da bir yerde bir Tudor evi taklidi yapabilir ki?” diye soruyor. Muhtemelen yapamazlar, ve neredeyse herkes bunun iyi bir şey olduğuna katılacaktır.

Travis Price’a Mekanın Ruhu projeleri hakkında başka sorular da sorduk, ve bunlar da öğrendiklerimiz.
Öğrencilerin Amazon’da inşa ettikleri yüzen ev hakkında: Ev nehrin yukarısında tenteli yürüyüş yolları, sualtı septik sistemleri, fotovoltaik sistemleri ve modernist yerel mimarisiyle bir ekolojik araştırma ve tatil köyünün bir parçası. Ziyaretçi araştırmacılar ve eko-turistler tarafından tutuluyor. Nehrin yukarısında, etrafta koşturan eko-aktivistlerle ve CIA ile, kaçakçılarla ve uyuşturucu kuryeleriyle dolu, hayret verici bir yer. “Lquitos”a Google’dan bakmaya çalışın.

Projeler için yerleri nasıl bulduğu hakkında: Yerler genellikle özel mülk. Çoğu zaman bir kişiye ait. Ayrıca projelerin birçoğu da devlet iştirakinin kıyısında, özellikle belli hükümet liderleri için sanatın ön sıralarda geldiği İrlanda’da.

Projelerin çoğu yıllar öncesinden National Geographic’te sahip olduğum engin ağ üzerinden, mimarlardan, ve dünyadaki müşterilerimden geliyor. Örneğin, bu sene Callan, County Kilkenny, İrlanda’da James Hoban’ın (Beyaz Saray’ın mimarlarından) doğumunun 250. yılı için Ulusal Anıt’ı yapıyoruz. (üç ayaklı bir proje: 1. Desart’ta – doğum noktasında, 2. Callan – en yakın şehirde, 3. Washington, D.C.’de, Beyaz Saray yakınlarında)

2009’da, projemiz Tibet’te, Chungpa’nın Doğu Platosu’nun içlerinde yeni bir Chuwa Tapınağı olacak. Keşişlerle, oranın köylüleriyle, ve sürgünden dönmüşlerle çalışacağız, tamamen Çinli takdir ve onaylarıyla.

Maceraları hakkında: Her bir proje için anlatılacak bir sürü inanılmaz öykü var, Nepal’de Maoistler tarafından bombalanma, projeyi bitirdiğimizde Şamanlar ve kraliyet üyelerinin sahamızda ibadeti ve sonra – bütün kraliyet ailesini öldürmeden üç gün önce – veliaht prensle akşam yemeği gibi. Ya da gündüz Amazon’da piranhalarla birlikte yüzüp, gece onlarla ve canlı larvalarla beslenmek gibi. Ya da, İrlanda’da, County Mayo’da, River Dance’in doğduğu noktada bina yapmak gibi. Ya da Pantelleria’da Odysseus’un Kirke ile birlikte olduğu Venüs tapınağını tasarlamak için mafyanın parasını vermek gibi. Ya da Star Gazing Temple’ın açılış partisinde ezilmiş İnkalıların Katolik kurallarına göre olmayan, tamamen Quechwa dilindeki ilk düğünlerini yapmak üzere oraya gelişlerini izlerken, içmek ve yapı tamamlanmışken izin belgelerini imzalatmak için Machu Picchu’daki bürokratları kandırmak gibi. Ya da ...

Anlatacak o kadar çok şey var ki, şu anda Palace Press tarafından yayınlanmak üzere, sipariş edilen ikinci büyük kitabımı yazıyorum, Mekanın Ruhu: Etno-Küreye Mimari Yolculuklar. 2009’un sonuna kadar yayınlanacağını umuyorum. Son kitabım Yarının Arkeolojisi’nde de bu kitabım hakkında küçük bir bölüm mevcut.

Kültürler ve Kutsal Alanlar, tam zamanlı bir yüksek lisans stüdyosu ve dersi olmasının yanısıra, şimdi bir de Katolik Üniversitesi’nin Planlama ve Mimarlık Bölümü’nde iki yıllık bir yüksek lisans programı oldu. Ben program direktörüyüm.