Ön araştırmaların yapılmadığı, güçlendirme projelerinin ayrı tutulduğu, projenin mütahhite teslim edilip mimarın işin içine çok sonradan girdiği restorasyon projeleri dünya mimarlık tarihinin İstanbul’da bulunan en eski yapılarına uygulanıyor ve yeni projeler de yolda onaylanmayı bekliyor.
Dün Tekfur Sarayı’nın restorasyon projesiyle gündeme getirdiğimiz, belediyelerin restorasyon projelerine ve “koruma” kavramına yaklaşımı için 2002 yılında Vakıflar’dan devralınan ve restorasyon projesi bir müteahhit firmasına devredilen, Uğur Tanyeli ve Aykut Köksal’ın önemle üzerinde durduğu Küçük Ayasofya’da yapılanlar çok iyi bir örnek teşkil ediyor.
1500 yıllık Küçük Ayasofya önce zemin güçlendirilmesi adı altında bir müteahhitlik firmasına veriliyor ve tarihi bir yapıya değil de herhangi bir yapıya davranıldığı gibi proje için sadece zemin mekanikçisine başvuruluyor, aradan altı ay geçtikten sonra yapının aslında bir restorasyon projesi geçirdiğine karar verilip başka bir firma ve mimarı ile anlaşılıyor. Hazırlanan restorasyon projesi ise daha genel bir probleme işaret ediyor. Türkiye’de restorasyon projeleri hazırlanıp yapının nasıl restore edildiğine karar verildikten sonra inşaat sırasında çıkan verilere göre daha ayrınıtlı bir restorasyon projesi çiziliyor. Bu arada yapı çoktan müdahale görmüş oluyor. Restorasyona başlamadan önce yapılaması gereken araştırma sürecinin yerini burada yapılacak müdahaleleri öngören restorasyon projesi alıyor.
Korhan Gümüş’ün özellikle belirttiği, süreci yönlendirecek bilginin üretiminde bağımsız bir kurum olmaması da “koruma” kavramına yaklaşımın “kendine yakın olanı koruma” anlayışı ile sınırlanmasına sebep oluyor.
Bir sonraki kuşaklaara aktarılacak olan kültürel miras zaman geçtikçe bu şekilde eriyerek yok oluyor.
Bütün yorumları forumda okuyun!Bütün yorumları forumda okuyun!