Bütün İzmir, Ege, hatta Türkiye uzun süre tek konuya odaklanmıştı. Tabii ki, EXPO 2015’e. Yarışta Milano’yu geçmekti amaç. Herkes, çorbada tuzu bulunsun istedi ve elinden geleni yaptı, çabaladı. Paris’e, tam anlamıyla çıkarma gerçekleşti. Adam adama markaj uygulandı. Ve sonunda heyecan, gerginlik sona erdi, geriye yorgunluk kaldı.

Tüm dünyaya, gerektiğinde İzmir’in, Ege’nin tek yumruk olabileceği gösterildi. Finale gelindiğinde, Paris adeta abluka altına alındı, kırgınlıklar unutuldu, dikkatler aynı noktada birleşti, tek oy için bile kulislere girildi, son kozlar oynandı. Ve Paris, Avrupa artık İzmir’i iyice tanıdı, ’Daha İyi Bir Dünya İçin Yeni Yollar-Herkes İçin Sağlık’ temasını benimsedi.

Uluslararası Sergiler Bürosu’na üye ülkelerin delegeleri de, Türkiye’den her kesimden insanın İzmir için gece-gündüz nasıl çabaladığını, nasıl heyecanlandığını, yorgunluğa aldırmadığını, elinden gelenin fazlasını yapmaya çalıştığına tanık oldu. Paris’te İzmir için öyle bir kamp kuruldu ki, rakip İtalyanlar oylama öncesinde telaşa kapıldı.

Ve şimdi, aylardır çabalayanlar kendilerini bir tuhaf hissedecek. Hani koşucular ısınır, ipi göğüslemeye odaklanır, start verilince vücudunu, kaslarını gücünden fazla zorlar. Yarış koşulur, bitiş noktası geçilir, heyecan diner, sonunda bir boşlukta kalır gibi olur ya sporcu. EXPO için çabalayanlar da, bugünlerde benzer duyguda olacak herhalde.

Ama bana göre, durmamak, yorgunluklar atıldıktan sonra yeniden tempo kazanmak gerek. EXPO 2015 sürecinde yaşananlardan ders alınmalı. ’Olumsuzluklar nasıl aşılır’ diye düşünülmeli. Kırgınlıklar yine bir yana itilmeli. Şimdi İzmir için geçmişten daha güçlü el ele verme, daha sıkı kenetlenme zamanıdır.