Tahribat gücü yüksek bir patlayıcı kalmış elimizde. Kapının önüne mi koysak, evin içinde mi uğraşsak bilemiyoruz. Ama öyle ya da böyle bir şeyler parçalanıyor... Ev bark, konu komşu, mahalle, sokak, bahçe, su, hayat hepsi paramparça.

Otlar hâlâ yemyeşil, Samsun Asfaltı’nda otomobiller bir sonraki yol kapatma eylemine kadar halen açık. Elli senede tırnaklarla kazınarak kurulan bir kent, 17 mahalle; Mamak halkı. Gazetelerden, belki yanı başındaki Dikmen’den, Havaalanı yolundaki tanıdık eşten dosttan duyduğu “kentsel dönüşüm” ile burun buruna gelmiş.

Kaç metrekare soyadım geçmişse sözleşmesinde, o kadardı devletle tanışıklığımız. Öğrendik; İmar hakkı almamış, kadastrosu geçmemiş hayatın hükmü yokmuş.

Neyse ki şimdilik, kısa bir haberi paylaşabiliriz: Mamak’ta kurulan Barınma Hakkı Bürosu’nun, "Yeni Mamak Kentsel Dönüşüm Projesi”ne karşı Ankara 10. İdare Mahkemesi’ne açtığı davada; Yeni Mamak Kentsel Dönüşüm Projesi’nin Ankara 1. İdare Mahkemesi’nce iptal edilmiş olduğu ve projeye dayalı yapılan sözleşmelerin hukuki dayanağının kalmadığı gerekçesiyle yürütmeyi durdurma kararı alındı.

Öyle ki; “dünyanın en büyük kentsel dönüşüm projelerinden biri olarak” sunduğunuz projenizin mahkeme gerekçelerinden öğreniyoruz, kentsel dönüşümün en bilimsel tanımını: “kent girişindeki imaj bozucu yapılaşma” diye konuyor adımız. Acilen imajmaker’lara kiralık daireler arıyoruz mahallemizden.

Haksahibi...’nin taahhütleri: Dikmen Vadisi (...) İmar Planı ve buna dayalı kamulaştırma işlemleri ile ilgili olarak iptal ya da bedel artırımı davası için yargı yoluna gitmeyecektir.

Bu sözleşmenin imza tarihinden sonra yapılacak araştırmalar sonucu haksahibi olmadığı belirlenen şahısların bu sözleşmeleri Ankara Büyükşehir Belediyesi’nce tek taraflı iptal edilecektir.

Dikmen 4. ve 5. Etap Kentsel Dönüşüm Projesi kapsamında imzalatılan sözleşmeden maddeler...

Çok tekrarladık bu sayfadan ama yapacağımız da bir şey yok. Her gün ayrı bir mahalle, ayrı bir ev yeni bir mevzi haline geliyor. Gördüğümüz örnekler bizim tekrarlarımızı günbegün unutturuyor. Bu ne kâr hırsıdır heyhat! Kocaman arsalara beton blokarı dikiyorsunuz (ki proje maketine gerek yok, merak edenlere “Karşılaştırmalı Dikmen Etapları” dersi tek seansta verilebilir, teneffüslerde sınıfça TOKİ, pardon! TOBAŞ konutlarını ziyarete gitmek üzere), tek taraflı hükümranlığınızı ilan ediyorsunuz, onca insanı işinden, barkından, yaşamından kopartıyorsunuz, enkaz bedelinin onda birini ortaya atıp, neredeyse ömrünün sonuna dek borçlandırıyorsunuz, nerede ve ne zaman verileceği belli olmayan evlere dair sözleşme imzalatıyorsunuz...ve bu listeyi her örnekte giderek daha da uzatıyorsunuz. Ama hakikaten artık fazla uzatıyorsunuz.

Şimdi, karşısına çıkan ilk sıkıntıda ezberlediği ayetleri fısıldayanlar gibi, “E peki, böyle mi kalsın buraları” diyen aklı evvel, akıl yoksunlarına bu hayatın başka türlü de yaşanabileceğini ve bunu bizim yapabileceğimizi göstermemiz icap eder. En azından racon bunu gerektirir. Bu ise “biz” ve “onlar”ın ötesinde, yeni bir “Biz”in inşası demek. İşte o noktada herkesin dili çözülecek. Ortak kaderi paylaşan ama bizi paramparça kılan bu gidişat alaşağı edilecek. Bu öyle bir paramparça olma hali ki, tüm bu işlere karşı çıkanları bile yan yana getiremeyecek kadar güçlü.

Evet! önce yeniden bir arada durulacak. Dikmen’den göçüp gidenle, orada yaşam mücadelesi veren, Ayazma’da çadırda kalan ile Mamak’ta aynı sözleşmeleri okuyup anlamaya çalışan, Sulukule’de kültürleri örselenen çocuk ile Başıbüyük’te biberden gaz yapılabileceğini öğrenen kadın, masasının başında çizdikleri kadar var olan plancısı, mimarı ile üzerine kırmızı çizgi çekilenler, memleketi kurtarmak suretiyle adına konuştuğu insanlara tahayyüller biçenler ile seçim dönemi erzak yardımlarına bağımlı kılınan, adına konuşulan, gerçek insanlar, kredi kartlarından iskambiller dizen memurlar, işsizler, yoksullar, emekçiler, alttakiler...