Belediye seçimleri yaklaşırken, İstanbul’da, “hummalı” sıfatıyla anlatmaya alışık olduğumuz çeşitten bir çalışma görüyorum. Her yerde var bu: bir yandan “metrobüs” ile uzak noktalar birbirine bağlanıyor, bir yandan tüp-geçit çalışmaları yürüyor, bir yandan tüneller açılıyor vb.

Bunun benzerlerinin AKP’nin sorumlu olduğu bütün belediyelerde devam ettiğini tahmin ediyorum. Yakınlarda yurt içinde çok fazla yere gittiğim yok; ama, örneğin geçen hafta Kars’taydım ve orada da belediyenin (yalnız “imar” alanında kalmayan) olumlu çalışmalarını gözlemleyebildim.

Geçenlerde Başbakan’ın IMF’den söz ederken “ümüğüne basmak” gibi deyimler kullanmasının yakışıksızlığına değinmiştim. Şüphesiz bu deyim, Başbakan’ın ülke içinde hoşlanmadığı kişiler, partiler, durumlar veya olaylar hakkında kullandığı dilin, deyimlerin yanında çok hafif kalır. Başbakan, bu “ümüğe basma” olayının, IMF’nin belediye giderlerini kısmaya kalkışması ihtimaliyle ilgili olduğunu ima eden sözler de söyledi. Sanırım bu “hizmet”lerin aksamasını, gecikmesini istemiyor. İstememekte şüphesiz haklı da.

AKP, 2007’de, devletin askerî ve sivil dallarıyla yürüttüğü, yürütürken hukuku da alaşağı ettiği saldırıları karşısında o son derece yüksek oy oranıyla seçilmiş ve bu ülkenin halkı tarafından yeniden “iktidara” getirilmişti. “İktidar” kelimesini hep birlikte çok iyi bildiğimiz nedenlerle tırnak içine alarak yazıyorum. “Yüce devlet” varken “iktidar” olmak kimin haddine? Oy almakla iktidar mı olunurmuş?

Sanırım şimdi Başbakan tepki oylarıyla değil de onaylama oylarıyla toplumun kendisine verdiği yetkiyi perçinlemek istiyor. Perçinlemek ve “iktidar” olmaya biraz daha yaklaşmak...

Bu çerçevede bakıldığında önümüzdeki “yerel” seçim, en az “genel” seçim kadar önemli ve belirleyici olacak gibi görünüyor. Burada kazanılacak yüksek bir oran “referandum” gibi bir anlam taşıyacak. 2007 Temmuz’una rağmen partiyi kapatma davası açma pervasızlığını gösterebilen bürokrasiye karşı bir kere daha “halk desteği” paratonerini öne çıkarma fırsatını verecek; AKP’nin varolan şu politik yelpaze içinde “alternatifsiz”liğini bir kere daha sergileyecek.

Ama bu alternatifsiz olma keyfiyetinin, AKP’ye, demokratikleşme yolunda geniş bir cadde açtığını da düşünmüyorum. Türkiye’nin o son derece “yavuz” tarihî dengeleri nerede, nasıl bir “eşdenge”ye ulaştı, bilemeyeceğim; ama sanırım şu yeni dönemde, tüp-geçit karşılığında bir miktar insan hakkından, asfalt karşılığında epey bir demokrasiden vazgeçmemiz gerekecek bir yola giriyoruz. Bu geçitlerde, köprülerde, karayollarında, çeşitli noktalarda, üstünde “Avrupa” yazan oklar, işaret levhaları olacaktır. Ama üstünde “Avrupa” yazan yasal düzenlemeler, siyasî dönüşümler yavaş yavaş gündemden kalkabilir.

Her şeyi birden istemek de zaten “aşırı” bir tavır, “Raison d’état” olduğu gibi “témpo d’état” da var. Her şey aynı anda olmaz, yapılmaz, buna can dayanmaz. “Önce şu hedef; onu garantiye alınca bu hedef; onu da sağlamlayınca... pardon, evet, neydi bir sonraki hedef? İnsan yoruluyor ve unutuyor.”

Türkiye’de “tırnak” içine almadan yapılan “iktidar”a ulaşmanın önemli becerilerinden, yeteneklerinden biri unutmak’tır.

Tabii siz, çıktığınız o yola niçin çıktığınızı unutabilirsiniz. Türkiye’de unutmayan bir tek devlet vardır –birçok olayı unutmuş gibi yapsa da. Unutmuş gibi yapsa da, günü gelir, unutmadığını gösterir: Selanikliler’e de Varlık Vergisi’nde bir rayiç biçtiği gibi. Dolayısıyla herkese, her zaman, demokrasinin ne kadar değerli olduğunu, unutmayan devlet hatırlatır.

Bu hükümete de hatırlatacak mı? Olabilir. Günün geldiğine kanaat getirdiğinde vuracağı darbeyi vurmaktan geri kalmaz. Ama o darbenin vurulduğu anda hükümetin ayağını basacağı bir “demokrasi zemini” kalmış olabilir mi, orasını bilmiyorum. Çok kısa bir süre içinde, en yetkili ağızlardan söylenenler, öyle bir zeminin bundan böyle aranmayacağının sinyalini veriyor.