Memleketlerini terk etme nedenleri sözde demokratik bir ülkede zorunlu göç mağduru olmaları. Yüz binlerle ifade edilen zorunlu göç mağdurları içerisinde İstanbul'a ulaşabilen küçük ve belki de şanslı bir azınlık onlar. Kendilerine K.Çekmece-Ayazma'da bir mahalle kurmuşlar; derme çatma ve gecekondu belki ama bir arada durmayı, birbirlerinden destek almayı bu sayede sürdürmüşler. Zorunlu ve bir o kadar da sorunlu işlerde çalışmaktan şikâyet etmemiş, aksine hallerine şükretmişler...

Gün gelmiş mahalleleri kentsel dönüşüm adına başlarına yıkılmış! Hak sahibi olarak tanımlananlar TOKİ toplama kamplarına taşınmış. Bu kesim aslında hiçbir hakka sahip olmadıklarını, aksine büyük bir tuzağa itildiklerini, emlakçılarda "borcuyla satılık daire" ilanları dizi dizi sıralanınca, yerleştirildikleri alanın tam merkezinde yer alan blok polislere verilince, kültürel ve sosyal çözülme ve dışlanma darplarla hissedilir hale gelince, kadınlar ve çocuklar sokağa çıkmamaya başlayınca anlamış... Hak sahibi olamayanlara ise yıkıntıların arasında kurdukları barakalar ve çadırlarda hak sahipliklerini kanıtlama mücadelesi kalmış. İkinci senesindeki bu mücadele, verilen ama tutulmayan sözler arasında oluşan ve komşusuna sahip çıkmaya kararlı K. Çekmece Platformu üzerinden geliştirilen Ayazma Dayanışması ile belirli bir noktaya taşınmak üzereyken, K. Çekmece Belediyesi son darbeyi vurmuş ve yağışlı ve soğuk kış döneminin tam arifesindeyken Ayazma'da hak sahipliği mücadelesini sürdüren 18 hane 100 nüfusun çadır ve barakalarını da yıkmış... 80 çocuk, 1 hamile ve yaşlılarıyla birlikte yetişkinler bu gece de Ayazma'da ayazda...

Anlaşılabilir ve izah edilebilir değil yaşanan ve yaşatılan! Zorunlu göçle başlayan ve kentsel dönüşüm yıkımlarına dayanan bu hikâyeye şehircilik ve planlama terminolojisinden yapılacak açıklamalar yetersiz kalacaktır. Kentsel dönüşümün fiziki ve estetik değil, ekonomik ve sosyal gerekçelerle fiziki mekâna müdahale etmek olduğunu tekrarlamanın anlamı yoktur artık. Bu bir insanlık sorunudur... Söz tükenir... Yaşanan ve yaşatılan susmayı gerektirir; bir daha konuşmamayı bu utanç temizlenene, yaşayanlar yaşattıklarımızı affedene dek...

İnsanlık adına, buna sebep olan kentsel dönüşüm mağruru K.Çekmece Belediye başkanı Aziz Yeniay hazretlerinden başlayarak bu işin bütün sorumlularının bu ağır utançla yaşamaya devam edip etmeyecekleri konusunda ciddi iç hesaplaşmalara gitmeleri beklenir! Değerli hayatlarından vazgeçemiyorlarsa, demokrasi ve onur adına, işgal ettikleri ve halkın aleyhinde kullanmakta ısrar ettikleri koltuklarını derhal terk etmeleri beklenir! Bu utancı yaratanları seçerek dolaylı yolla yaşatılanlara neden olan seçmenlerin seçimleri dahi beklemeden utancı onlara da bulaştıranlardan hesap sormaları ve bir daha da seçtiklerini bu kadar başıboş bırakmamaları beklenir!

K.Çekmece Platformu'nun ayaza bırakılan Ayazma halkına destek amacıyla yaptığı ve birkaç gazete ve TV kanalı ile 50 kadar destekçi dışında ilgi görmeyen (!) basın açıklamasının ardından paçavraya dönmüş bir meşin topun ardından koşturan bir çocukla top oynamaya başladım. ‘Adın ne?' sorusuna aldığım yanıtın ardından utancımdan yerin dibine girecektim ve bize katılan diğer çocuklara adlarını sormaya cesaret edemedim. Onun anasıyla babası savaştan kaçmak zorunda kaldıklarında taşıdıkları umudu çocuklarıyla yaşatıyorlardı: ‘Barış'... Onları Kürtçülük yapmakla suçlayan ve yazılı anlaşmaya bir türlü yanaşmayan, verdiği sözleri de tutmayan bir belediye başkanının kaçtıkları savaşta karşılaşmadıkları bir yıkımla onları beklediğini bilmeden!

Barışın utancıyla yaşayamazsınız... Koltuklarınızda oturamazsınız... Umutlarımızı yok edemezsiniz... Barışa bir el uzatmayacaksanız, defolup gideceksiniz...

NOT 1: Pazar günleri Barış'la top oynamaya gitmek niyetindeyiz, bekleriz...

NOT 2: K.Çekmece Platformu'nun Ayazma'ya destek amacıyla başlattığı imza kampanyasına katılmak için giriniz:

http://ayazmadayanismasi.wordpress.com/