Eski bir tasarımcı olan Mary Bright, perdelerden nefret eden insanlara saygı duyduğunu söylüyordu. Büyük ihtimalle Bright, eski perdeleri kullanan, (özellikle de mimari fotoğraflarda) kötü şöhretleri çıkmış bir sürü mimar saymıştır.

2002 yılının Kasım ayında, 48 yaşında kanserden dolayı vefat etmeden önce Bright, perde kullanımını mimari bir sanat haline getirmeyi başardı. Keten ve -alışılmışın dışında kıvrımlı kağıt, metal ağ, kauçuk ya da deri gibi- burlap cinsi doğal kumaşlardan katmanlı bölmeler oluşturarak iç mekan ile dış mekanın kesiştiği çizgiyi belirlemeye çalıştı.

Birçok çılgın için pencereyi komik görüntüler ortaya çıkaracak şekilde kaplamak bir tutku. Eklektik kariyerine New York’ta başlayan Edinburg doğumlu Bright’ın da bu tutkusu East Village’de yaptığı kadın şapkacılığı ile başlamış.

İç mimar Alan Buchsbaum tarafından aldığı ilk büyük iş, 1983 yılında 2 metrelik perdeyi aktris Ellen Barkin için tasarlaması oldu. Bu işin devamında Bette Miller ve Lauren Bacall gibi ünlü isimler Bright’ın müşteri listesine girmeye başladı. Bu sayede Bright, aralarında Smith-Miller + Hawkinson, Diller + Scofidio, Hanrahan Meyers, Christian Liaigre ve ARO gibi mimarlık ofislerinin de bulunduğu müşterileri çekmeye başladı.

Modern Sanat Müzesi küratörü Terry Riley, 2001 yılındaki Mies van der Rohe Sergisi için Bright’a kumaşçılık panelini düzenleme işini verdi. Riley, Mary Bright’ı “binaların şairi” olarak tanımlarken yaptıklarını, onun terzilik için duyduğu “ilginç ve tutkulu aşkı”n güzel bir sonucu olarak belirtiyor.