Hıncal Uluç AKM’nin yıkımını desteklediği yazısına şöyle başlıyor;

“Bu kararı alanları alkışlarım...Sözlerini tutarlarsa da alınlarından öperim.. Atatürk Kültür Merkezi adına da, İstanbul’a da yakışmayan bir hangarlar kompleksi idi..”

Türkiye’de mimarlık mesleğinin kabülü problemli bir konu. Mimarların kendilerini meşrulaştırması dünyanın diğer yerlerinde daha erken tarihlere denk düşerken Türkiye’de ancak felaketler ya da büyük çaplı mimarlık kongreleri sonrasında “mimar” ismi bir parça da olsa telafuz edilir oldu.

Ancak “mimarlık” ile “mimar” aynı anda meşrulaşmayınca mimarlardan önce mimarlık ve kent adına söz söyleyenler çoğalıyor.

Bu yazı mimarlığın sınırlarını savunmak için yazılmış bir yazı değil. Mimarlık hakkında konuşmak için diploma da gerekmez: Diğer alanlarda olduğu gibi kent ve mimarlık üzerine herkes konuşabilir ve fikirini belirtebilir. Sadece uzmanların konu hakkında görüş bildirmesini beklemek, başka kimseye söz hakkı tanımamak faşizan bir tutumdur. Ancak çok okunan yayınların Hıncal Uluç ya da Doğan Hızlan gibi bu çok okunan, en azından “bir göz atılan” yazarları sözlerini eleştirmek üzerinden yaparlarsa uzmanı olmadıkları konularda verdikleri bilgi okuyucu için mutlak, değişmez ve doğru bilgi olarak algılanır.

Bu durumda Hıncal Uluç’un yukarıda alıntılanan yazısı bir tehlike içeriyor: Gazetenin geniş bir okuyucu kitlesine ulaşması, yazının kolay okunması, bu yazıyı okuyabilmek için çok geniş bir bilgi dağarcığı gerekmemesi, verilen bilginin kolay sindirilmesi bu derecede ciddi bir konunun sadece Hıncal Uluç tarafından algılanan tarafını meşrulaştırır.

Yakın zaman önce Doğan Hızlan, Haydarpaşa Mendireği’ne yapılan Fatih Heykeli hakkında arka arkaya yazılar yayınlamıştı. Fatih Heykeli’ni baştan kabul eden bu yazılar yarışmanın yapılış biçimini, katılım şeklini ve yarışmada istenenleri eleştiriyordu. Bunları sorgulamak Doğan Hızlan’ın Fatih Heykeli’ni normalleştirmesi demektir. Doğan Hızlan’ın bu yazı serisini okuyanlar “mimarlık”ın kendine ait konuşma alanları olmadığı bu ülkede elbetteki durumu sorgulamadan hazır bilgiyi alacaklardır.

Hıncal Uluç AKM, Doğan Hızlan da Fatih Heykeli ile uğraşırken kent ve mimarlık alanındaki son yorumlar Mehmet Barlas’tan Radyo Binası ile ilgili geldi. Barlas, Radyo Binası ile ilgili görüşlerini dile getiriyor ancak akabinde de yapılması gerekenleri bir bir anlatıyor;

". kunt beyaz Radyo binası da, kanımca eski anlamını kaybetmiş yapılardan biridir. Günümüz dünyasında radyo yayıncılığı için önünde askerlerin nöbet tuttuğu, içinde köhne stüdyo ve salonların bulunduğu bir binaya ihtiyaç yoktur. (.) Keşke mümkün olsa ve İstanbul Radyosu binası da bir kamu ihalesiyle satılıp, yerine görkemli, modern bir otel yapılabilse..."

Mimarlığın ve kentin gündeme taşınması, gündelik yayınlarda daha çok yer tutması elbette çok ümitlendirici bir durum. Ancak mimarlık daha yeni yeni konuşulmaya başlamışken, okuyucuların altyapısının yazarın kişisel görüşleriyle oluşmasına izin vermek korkunç bir hata olacaktır.

Bütün bu yazarlar ve yazılarından sonra olacak olanlar şudur:

AKM, okuyucu tarafından artık Hıncal Uluç’un kelimeleriyle tartışılır ve Hıncal Uluç’un gözlerinden görülür: Bina leş ve dandiktir. Komik planlanmıştır.

AKM bu kelimelerden ibarettir.

Doğan Hızlan yazısında Fatih Heykeli’ni kente öylesine adapte etmiştir ki okuyucu tarafından bu heykelin boşluğu şiddetle hissedilir ve yarışma yöntemleri hemen sorgulanmaya başlar.

Mimarlık kültürünün çabuk tüketilir bir kültür haline getirilerek daha henüz oluşurken aynı anda tüketilmesi de böyle sağlanır.

Hıncal Uluç, Doğan Hızlan ve bu konuya el atmış diğer tüm yazarların bunu kendilerine sıklıkla hatırlatması gerekiyor. Mimarlık hantaldır, inşası da kültürü de yavaş oluşur. Daha oluşmadan çabuk tüketilmeye başlanırsa un ufak olur gider.