Önceki akşam "Atelier 2009" başlıklı müthiş bir sergideydim. Faruk Malhan ve Koray Malhan'ın 21. yüzyılın iş mobilyaları ile ilgili yeni tasarımları her zamanki gibi çok özeldi; ama o tasarımların mekânda yerleştiriliş biçimi çok çok çok daha özeldi.

Bülent Erkmen'in tasarımını yaptığı sergide kanepeler, masalar, sandalyeler ve aydınlatma elemanları, günümüzün satışa yönelik tipik kompozisyonlarından tamamen arındırılmış. Objelerin etraflarındaki mekân özellikle daraltılmış. Birbirinden ilginç tasarımlar, iç içe geçmiş sıkışık düzende adeta değersizleştirilmiş. Bu kurguyla "görsel"in değerinin "düşünsel"e aktarılması amaçlanmış.

Firmalarda her çalışanın sürekli olarak işe katılıp, yaratıcılığını kullanabileceği bir ortam nasıl yaratılır?

Tasarımların da serginin de çıkış noktası bu. Rengârenk kanepe ve masa yığınları arasından herkes kendi beğendiklerini seçip, onları kendi arzusuna göre kombine edecek. Bu sergide legonun bitmiş modeli yok; hiçbir şey empoze edilmiyor. Lego yığını gibi duran birbirinden ilginç tasarımlar arasından seçtiğiniz parçalarla kendi formunuzu yaratıyorsunuz.

İlham veren brifing
Bu sıra dışı sergi tasarımı, Koray Malhan'ın Erkmen'e verdiği şu bilgilerin ışığında şekillenmiş: "Önümüzdeki dönemin projelerine yön verirken, mobilyalardan çok iş kültüründe meydana gelen değişimleri ele aldık. Sanayi devrimiyle insanoğlu, kas gücünü makinelere devretti. Günümüzde ise bilgi devrimiyle insanın hafıza gücü, makinelere devroldu. Artık makineler bizden çok daha fazla bilgiyi hafızalarında tutup, onları istifleyebiliyor ve çağırabiliyor. Bu değişim insanın iş ile olan ilişkisini de yeniden tarifliyor. Bilgi sahibi olmanın, artık eskisi kadar değeri kalmadı. Şimdi önemli olan, her çalışanın, sahip olduğu bilgiyi, yaratıcı bir süreçte farklı bir sonuca dönüştürebilmesi.

Firmalarda satın almadan insan kaynaklarına kadar her bölümün yaratıcı bir süreçle yönetilmesi artık zorunlu. Dolayısıyla kurumların, çalışanlarıyla ilişkilerini yeniden tarif etmeleri lazım. ‘Yeni iş' kavramını yaratmak için hepimiz, fiziksel sınırlarla kesin olarak tanımlanmamış yeni bir alan (zaman ve mekân) hayal etmeliyiz. Yeni alan, insan ruhunun tutkusuna izin verecek boşluklar içermeli; hayal gücünü harekete geçirebilmeli.

Artık markalar, çalışanlarından sadece bilgi ve becerilerini değil, yüreklerini de istiyor; tüm duygu ve hatta tutkularıyla işlere dahil olup, bildikleriyle çok farklı sonuçlara ulaşabilmelerine ihtiyaç duyuyor. Bunun gerçekleşebilmesi için, kurumların da çalışanları için farklı şeyler yapmaları gerekiyor."