Borusan Sanat Galerisi'nin büyük olasılıkla son sergisi 'Modernizmin Arabulucusu: Motif'in girişinde Gülçin Aksoy'un yerde sergilenen bir halısı var, üzerinde 'Vazgeçtim' yazıyor. Doğrusu ilginç bir rastlantı; Yaklaşık 10 yıllık başarılı bir seyirden sonra kapatılacağı söylenen bir galeriden tam da kurumsallaşmışken 'vazgeçiliyor' çünkü, açıldıktan kısa bir süre sonra Man Ray, Beuys, Kosuth, Louise Bourgeois, Sophie Calle, Carolee Schneeman, Santiago Sierra gibi sanatçıların yapıtlarını İstanbul'da izleyiciye sunabilen, Akdeniz Metaforları gibi sergilerle yaşadığımız bölgenin sanatına yönelik sergiler düzenleyen, 'Yeni Öneriler-Yeni Önermeler'le gençlerin her yıl dosya üzerine dosya gönderdikleri bir etkinliği gelenek halinde sürdüren Borusan Sanat Galerisi, sanki başarısız olmuş, bir işlevi kalmamış, bir anlamı yokmuş gibi sessizce çekilip gidecek hayatımızdan. Galerideki serginin 'Modernizmin Arabulucusu: Motif' başlığını taşıması ise daha da ilginç bir rastlantı: Sanatla ilgili özel ya da resmi kurumların, sergilerin, etkinliklerin kapatılması; yaşamayacak hale gelmesi/getirilmesi, atıllaştırılması/tembelleştirilmesi/etkisizleştirilmesi, güya ilerlemeci bir atılım halinde olan bizler için bildik motifler değil mi?

Küratörlüğünü Michele Thursz'un üstlendiği sergi, adı üstünde, modernleşme dinamiği içinde su yüzüne çıkan ve toplumsal yapıya ilişkin ipuçları veren belli sözel/görsel motifleri görünür kılmayı amaçlıyor. Motifin geleneksel çağrışımlarından yararlanan, öte yandan modern motiflerle geleneksel motifleri karşı karşıya getiren sergide, bir toplumun aşama aşama nasıl örüldüğü, nasıl bezendiği yansıtılıyor. Gülçin Aksoy'un galerinin hemen girişinde bir paspas gibi sergilenen 'Vazgeçtim' halısı bu açıdan pek yerinde bir örnek: Bu sade, 'modern' halı, halıcılık-kilimcilik geleneğine göndermede bulunurken, seri üretilmiş makine halısı ile el dokuması halı arasında bir yerde, çok tanıdık bir gri alan olarak duruyor. İnci Eviner'in galerinin duvarlarını bezeyen motifleri ise belki bilincin gri alanlarıyla ilgili; her bir motif, sanatçının kendi belleğindeki izlerle şekilleniyor, birey ve toplum arasındaki ilişkinin ruhsal düzeyde dışavurulduğu örtük simgelere dönüşüyor. Eviner'in desenli yerleştirmesindeki başına buyruk yaratma ve mekâna yayılma haline karşılık seri üretilmişlik görüntüsünün arkasında ince el emeğini gizleyen Ekrem Yalçındağ'ın resimleri motifin sınırlandırıcı, kısıtlayıcı yönünü çağrıştırıyor; sanat ile tasarım arasındaki sınırları gündeme getiriyor. Nalan Yırtmaç'ın Kurban Bayramı görüntüleri de görmeye değer; şablon motiflerle sağlanan 'yırtık' resimler özellikle etkileyici. Yırtmaç, bir toplumda belli motiflerin görsel olarak nasıl kanıksandığını gösterirken geleneksel kabullerin günümüzdeki anlamını sorguluyor. Galerinin üst katında Tal Hadad'ın ilginç bir enstelasyonu var; mekânı kablolarla gerçekleştirilen bir düzenlemeyle çılgın bir desen defterine dönüştüren bu sanatçı, bir yandan da izleyiciyi İstanbul'un tanıdık sesleri, tınıları arasında gezdiriyor, kapalı mekânda 'dışarı'yı, galeri kapısının hemen dışındaki dünyayı kurguluyor.

Gelenekle gelecek arasında kalmış bir toplumu geniş anlamıyla 'motif' üzerinden okumaya çalışan; geçmişle bugün arasında arayı nasıl bulduğumuzu düşündüren, kısacası ilginç bir konuya bakan ilginç bir sergi 'Modernizmin Arabulucusu: Motif'. 25 Mart'a kadar Borusan Sanat Galerisi'nde.