1970’li yıllar. Hatırlıyoruz, daha dün gibi. Tarihi İzmir Kız Lisesi’nin tam karşı köşesinde, iskeleler üzerinde kurulmuş, İzmirli’nin diliyle dizi dizi Aile Evleri. Tümü tahta barakalar. Ha yıkıldı, ha yıkılacak. Tepelerinde kara kara bacalar. Yükselen çocuk çığlıkları, kadınların isyanı, kocalarının ardından serzeniş yüklü sözleri.

Çevreye yayılan ağır yağ kokuları. Sözde gururumuz Bir de, kirli sarı, al kırmızı, haki renkli çarşaflarla çevrilmiş, birkaç metrekarelik açık tuvaletler. Burası İzmir, burası Karataş, burası iskeleler üzerindeki Aile Evleri...

Yıllar sonra bugün, dünya kentinin karizmasını şekillendirecek bir yerlere yürüyoruz. İzmir’in sözde onuru, sözde gururu Kordon Boyu. Yol boyunca sıralanmış restoranlar, birahaneler, kafeteryalar, kısacası medeniyet adına ne varsa, tümü... Ama, bir hazin manzara dizisi hariç.

Yürüyün, yürüyün... Korkmayın başınızı, şöyle sağa sola çevirin. Bizim görüp dehşete düştüğümüz hazin sahneleri, sizler de göreceksiniz.

Kordon çarşaf örtünmüş. Ve kent kültürü... O 1970’li yıllardaki Aile Evleri’nde olduğu gibi, kirli sarı çarşaflar, "yağmurluk, çamurluk, güneşlik" diye, sere serpe atılmış, örtülmüş. Başımız önümüzde yürüyoruz. Suçlusu kim, bilmiyoruz. Ama onlar, kendilerini çok iyi biliyor.

Kent kültürü bu değil. Kenti yönetmek hiç değil.